Естелік мекені

Бос дала, көне жолдар салған ізім,
Жүріп өткен күндерім, жаз бен күзім.
Жусан иісі, біз еккен жасыл желек,
Әлі тұр сақтап табиғат сағынышын.

Өшпеген еш бейнесінен естелігі,
Кешегі күн құшақтап ап кеш пен түнді.
Желмен жарысса үйірлі бір топ жылқы,
Дүбірінен дүрс еткен кеш көңілді.

Ескі үйдің терезесін шаңы басқан,
Іші де үнсіз, өмірдің сыры қашқан.
Төбеден бір жұлдыз ағып жерге түссе,
Ауылдасым келді ме, деп жыры дастан.

Өзен, көл, мөлдір бұлақ аққуыда,
Құстар да таңғы әуенмен қапты жырада.
Жылу іздеп жағалау жүдеп тартып,
Бір қиқу естілмейді айдынында.

Қарт төбенің орындығы бұрыштағы,
Естіледі үнсіз тырс сыбырлағы.
Сағынғандай сыр шертіп өз бетімен,
Айтқысы кеп өткен шақ қызықтарды.

Күн батады баяу ғана жоталардан,
Көңіл шіркін кетпейді сол алаңнан.
Ескі үйім естелігім, мәңгі өшпес,
Өткен өмір сыңғырлап түп санадан

Автор: Оразбай Сарыбаев

---