Өлең, жыр, ақындар

Түрікмен көрші

  • 21.04.2020
  • 0
  • 0
  • 921
Қос тамшыдай тағдыры,
Екі кедей бар еді.
Бірі – қазақ, ал бірі,
Жас түрікмен бала еді.

Қанышер бай – иенің,
Қолында еді өмірі.
Аттың жалы, түйенің,
Қомында еді өмірі.

Еңбек берген бақытқа,
Кенеліп еді екеуі –
Ел нығайған уақытта,
Теңеліп еді екеуі.

Барып құмға сол бала,
Болды түрікмен шопаны.
Қазаққа да – кең дала,
Ақтылы қой отары.

Арғымақтай желді ме?
Уақыт қалай өтеді!
Талай жылдан соң, міне,
Кездесіпті екеуі.

Қазақ қала, даланы
Аралатты досына,
Досы таңдай қағады,
«Астанаңыз осы ма?»

Серпіп қойып сеңсеңін,
Зәулім үйге кіреді.
«Еңбегіңе мен сенің
Ризамын!» деп күледі.

«Өшсін қорлық іздері,
Бауырым, - деді түрікмен.
Білек түгіл, біздегі
Жүректер де біріккен.

Оралмайтын кетті ізбен,
Көне күндер, тегінде.
Мына күнге жеткізген
Мың рақмет, Еліме!».

Бәрі, бәрі есімде,
Деп, - маңайды барлайды.
Екі достың төсінде,
Алтын жұлдыз жайнайды.

«Қонақ болып кел, онда
Поезға өзің мініп пе ең?!»
Деп әзілдеп вагонда,
Қол бұлғады түрікмен.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ақтау. Шевченко

  • 0
  • 0

Думанды қала – бағстан,
Түседі көзге алыстан.
Теңіздің бойын жағалап,
Шағала үйлер жарысқан.

Толық

Маңғыстау

  • 0
  • 0

Баяғы меңіреу дала ма?!
Жо-жоқ, олай санама!
Жүйткиді состав далада-
Өзің-ақ содан шамала.

Толық

Құрбандық тоқтыңмын...

  • 0
  • 0

Қанатым болса қанатым жайып,
Ұшар ем жердің шетіне.
Буғанда шабыт, мен атымды анық,
Жазар ем көктің бетіне.

Толық

Қарап көріңіз