Жыр көктемі

Абай бүгін отырды,
Шолып алыс қиырды.
Ішкі сезім толқыны
Өлең болып құйылды.
Салса қиял сайранды,
Ақынға артық не керек?!
Алдында оның айналды
Дүние шары дөңгелеп.
Бір өшіріп, бір сызып,
Отырды ол жыр жазып.
Ақын мінез тым қызық,
Ақын жаны тым нәзік.
Кейде баяу әндетіп,
Кейде оқып жырларын.
Отырды ақын тербетіп,
Шыңғыстаудың шыңдарын.
Кешегі күн кешқұрым,
Кездесті ол Пушкинмен.
Кең сахара естіді үн
Кеудеде үміт ұшқынмен.
Көтерді өлең мол жүгін,
Ақын Абай мекені.
Қабылдады ол бүгін
Лермонтов пен Гетені...
Шықты алуға кең тыныс,
Жамылып ол шапанын.
Түн қалғыды тым-тырыс
Кеудесінде жотаның.
Құлаққа өлең келгендей,
Елегзіді әр дауысқа.
Келешекті көргендей,
Қарады Абай алысқа.
Жартастарды жаңғыртып,
Оған талай жыл өтті.
Тауды бөлеп қалғытып,
Талай, талай түн өтті.
Тұман түнеп адырға
Талай рет жауды бұлт.
Кім сақтайды жадында,—
Өтті,
кетті,
бәрі ұмыт.
Бірақ жыры Абайдың,
Көңілден еш кеткен жоқ.
Өтті жылдар, талай күн...
Құлпырып тұр көктем боп.
13
Ерте кезгі ізім қапты,
Қызылорда құмдарында.
Мен тұрған үй бұзылмапты,
Ортақ болған жырларыма.
Жастық жалын күшіменен
Жолаушылай жүрдім суыт.
Ауысты таң кешіменен,
Күндер өтті күнді қуып.
Бәрі таныс қазір маған,
Көп жыл болдым Сыр бойында.
Осы бір жыр жазылмаған,
Сол кезде де жүрді ойымда.
Туған тұңғыш жырларымда,
Кешір болса шалалығы.
Құмдарыңда, қырларыңда
Қалды ақынның балалығы.
Дүниенің бір еркесі —
Түседі еске балалық шақ.
Ерте күннің көлеңкесі,
Орманыңа қалады ұқсап.

---