Қылыш

Даладай дастарқаны иен дүние,
Дәкеңнің әнге басып кең үйінде.
Отырдық ішімізден разы боп,
Жібектей жеңгеміздің пейіліне.
Жақсы сөз сәулесімен жан нұрланып,
Сезімді шертіп жатты ән ұрланып.
Ойнады бокалдар да күміс толқын,
Көпіршіп ұшқын атып, жалынданып.
Домбыра күмбірлеген тынысты алып,
Бір кезде қалды халық тынышталып.
Сөйледі үй иесі Дәкең сонда,
Қолына қынаптағы қылышты алып:
–Қырымда комдив өзі мұны ұстаған Шыққан бұл аруағы асып ұрыстардан. Чеканың ерте кезгі өкілі деп, Сыйлаймын ескерткішке қылыш саған.
Қырымның елестетіп құзын биік,
–Дұрыс,— деп әдетінше сөзін түйіп. Мұқанов генералдай тұрды сонда, Қылыштың жарқылдаған жүзін сүйіп.

---