Аңыз сынды ақиқат

Сөгіліп сел боп мұзынан,
Көңілге салды үрей қыс.
Шонжының қарлы құзынан
Дүрілдеп жетті дүлей күш.
Толқындар ұқсап қасқырға,
Жөнелді топтап қойды алып.
Секірді шопан тасқынға
Жататын кез жоқ ойланып.
Алмақшы ол қойын айырып,
Апаттың бермей аузына.
Әп-сәтте тасқын жайылып,
Теңіз боп кетті тау-жыра.
Олжасын толқын қамалап,
Айдады алға сабалап.
Шопанның жары шырылдап,
Жүгірді жарды жағалап.
Ащы тер көзге құйылды,
Жел күлді оны мазақтап,
Тастардан тасқа үйірді
Жігітті тасқын азаптап.
Алабұртып асыға
Толқындар атты ақкөбік.
Қоюға шопан басына
Гүлдерін содан жатты өріп.
Ойнатып біраз еңгеріп,
Жұтты оны тасқын күркіреп.
Жас шопан кетті жем болып,
Айта алмай жарға бір тілек.
Олжасын қорғап өбектеп,
Соқса да қарсы жел өкпек.
Жартасқа жетті келіншек,
Жанұшырып дедектеп.
«Тілсіз күш мылқау мұндар деп,
Жарыммен мені бірге ал деп»,
Қайратын жиып ақырғы
Келіншек жардан атылды.
Қараңғы көрдей іңірде,
Басылды тулап сай тасып.
Жайласып жартас түбінде
Қос құшақ жатты айқасып.

---