Малика

Малика
Есіміңді атап мен бұрын жазбаппын өлең
Пілтесі баяу көңілдің маздапты,күрең
Тек көңілсіз əуендер билеп алыпты
Біз баратын,сүреңсіз,саз бақты кілең

У татыған жемісті бұта басында
Мен секілді қорықпай жұта аласың ба?
Өзің тұрсың сезім-дерт кітаптарымның
Төрт жыл бойы жазылған мұқабасында

Нұрсыз кейіп,жүрексіз ғаріп дедің бе?
Тығылатын түн болса талып кеп інге
Сағыныштың қаншама сырлары жатыр
Саған жазған əр хаттың əріптерінде

Жана алмадық жарықтан жасқанамыз деп
Тағдыр өткен тарихын таспаға тізбек
Бар əлемді айналып қажыдым қалқам
Сендегі тектілікті басқадан іздеп

Аңшы емес ем,өзіңдей арбады киік
Шүріппені баса алмай бармағым ұйып
Қашып барып түнекке ендің де кеттің
Алматыда нең бар ед талғамы биік

Бағытын бұрып аралға жыр кемелердің
Жасырынбай жағада "жүр" деген едім
Сұр қаланың толқыны таптап өтті ме
Түгі жылтыр түлкідей түрлене бердің

Ойлап жүрсең жанымды жігерсіз жатқан
Қимастықтың қадірін білер күн батқан
Іздер болсаң табасың біздер баратын
Көңілсіз əн билеген сүреңсіз бақтан

Маликам...мен сенің ең алғаш көзіңді ұнатқам...

(С) Абзал Алтый

---