Абыл мен Балдай қыз

Басын иген бай, батыр, ақымағың,
Маңғыстау ақиығы – ақын Абыл.
Айтыста жеңiлiптi Балдай қыздан, -
Бұлбұлынан далалық сахнаның.
Бiр емес, жеңiлiптi бiрнеше рет,
Жүректерден шалқыған үндесiп от.
“Қызыл тiлдiң қылышы дүр ақынның”, -
Таңданыпты қалың жұрт:
- “Бұл несi?”, - деп!
“Жазайыншы дертiмнiң сыздатқанын,
Қалмау үшiн тамырда мұздап қаным”, -
Дедi ме екен,
Ұзатылып кеткен қызды,
Жеңiлiптi тағы бiр iздеп барып.
Кей сөз – бақыт,
Кей сөзден басы кетер,
Ақын өмiр – дария тасып өтер.
Он сегiзде бүр жарған Балдай қызға,
Өйткенi: кексе жырау ғашық екен.
Сол ғой жанын түсiнiп, ұғатын да,
Тұңғиықтан сол алып шығатын да.
Шын ғашықтың алдында жеңiлу – шарт,
Лебiзiне елтiген шын ақынға.
“Отырған қарсы алдымда Балдайымыз,
Бал татыр жесе шекер таңдайымыз”.
Ақын жүрек қашанда ғашық болғыш,
Бiздiң де болар ондай-ондайымыз.

---