Түс көрдім мен

I
Түс көрдім мен,
Түсімде сені көрдім.
Қандай ғажап тасыған көңілі ердің.
Шалғылары жетілген мұзбалақтай
Көтерілдің шарықтап көгіне елдің.
Көтерілдің шарықтап көгіне елдің,
Ерлігіне сүйсініп,
Тебірендім.
Шыр айналып шықсам да бұл әлемді,
Сендей ерек көзіме көрінер кім.
Ел білер деп қыз сырын қымсынбадым,
Жүрегімді орады тілсіз жалын.
Арғымақты алдыңа тарттым әкеп,
Таппайтындай тиянақ мұнсыз жаным.
Ер-тұрманы сай болып жарақталған,
Қайран қалып тұлпарға ел қарап қалған.
Атқа қонған бейнеңді көріп сонда,
Менің-дағы қиялым қанаттанған.
Жарқырап бір көрінді қанатты арман,
Жыр сорғалап кетердей қанаттардан.
Бір әбігер күй кештім қалайда мен,
Ойды бөліп,
Сабырды,
Тағатты алған.
Тұрдым жанға өзіңді сая көріп,
Құшағыңды сен маған жая беріп,
Кеткендейсің содан соң алысқа ұзап,
Қас тұлпардың тізгінін қоя беріп.
Сенейін бе сол күйге бастан кешкен,
Болды қайран көңілім астан-кестен.
Құшағыңнан абайсыз сырғып кеттім,
Секілденіп жер жылжып,
Аспан көшкен.
II
Құйғытып асқақтаған таудан ары
Жөнелдің ұшқан құстай заулап ағып.
Артында қала бердім қолым бұлғап,
Кенеттен тірелгендей жарға барып.
Баладай жаутаңдаған құр алданып,
Көз алдым тұрды сонда мұнарланып.
Дариға,
Тым болмаса ез қасында
Қалдым ғой сырласа алмай құмар қанып.
Тұрғанда осыны ойлап қайта келдің,
Әніңді маған таныс айта келдің,
Ойнақтап астындағы арғымағын,
Таныттың бір өрлігін қайсар ердің.
Әлде бұл әкелерден көрген үлгің,
Сен мені қаршығадай жерден ілдің.
Ілдің де,
Тағы тарттың алға қарай,
Сүйсінді бәрі саған жер-көгімнің.
Жоқ екен ездігің де,
Жасықтығың,
Айтады жүрек солай ғашықтығын.
Жалында сол тұлпардың арындаған,
Аяулың айтар саған ашық сырын.
Мен бе екем сырын жанға шерте білмес,
Тыңдадың әуенімді ертелі-кеш.
Тыңдадың жүрек сырын,
Шындық сырын,
Ұқсамас бұрын-сонды ертегіге еш.
Жасырмай бүкпесіз жан ғашықтығын,
Сезімнің пернелерін басып тұрмын.
Теңселіп кең даламда қуаныштан,
Теңіздей тебіреніп,
Тасып тұрмын.
IІІ
Тау қоршап айналасын жатқан бөлек
Қалды жол тұйықталып шатқалға кеп.
Қойнында қорқау ажал жатқандай ма.
Күңіреніп қоя берді тастар кенет.
Сияқты орман мұңды,
Ай жаралы,
Қорқыныш билеп алған айналаны.
Жұлдыздар бірінен соң бірі сөніп,
Аспанның мұз тесінен тайғанады...
Арғымақ көкке шапшып кісінеді,
Бәлкім, ол бір сұмдықты түсінеді.
Алдында өткелі жоқ теңіз жатыр,
Бұл тағдыр қандай күйге түсіреді?!
Тәуекел дедің-дағы, тарттың алға,
Сөз бе екен тосқауылдар сертті жанға.
Арғымақ ақ толқынмен араласып,
Ғажап күй күңіреніп кетті маңда.
Тұрса да от шарпылып өзегіңнен,
Қашанғы әдетіңмен төзе білген
Толқынға қарсы жүзіп келе жаттың,
Сендегі ішкі күйді сеземін мен.
Жалынан сен тұлпардың,
Мен өзіңнен
Ұстап бір пәк үмітпен сене білген,
Айрылмай келе жаттық толқында да,
Өмірдің өрге жүзіп өзенімен.
IV
Түс емес,
Түсінейін өңім ғой деп,
Мазалар мазаң жанды өмірде ой көп.
Өзіндік махаббатқа дақ түсірмей
Өтермін,
Шексем-дағы не бір бейнет.
Аққуға езімізді жүрдік балап,
Үмітпен болашаққа тұрдық қарап.
Бірге екен біздің егіз тағдырымыз
Теңізде,
Өзенде де,
Құрлықта да.
Түс көрдім,
Түсімде мен сені көрдім.
Тасыған қандай ғажап көңілі ердің.
Жетілген шалғылары мұзбалақтай
Шарықтап көтерілдің көгіне елдің.
* * *
Жалған ойлап,
Жарты өмір кешкен күні
Жалп етіп шырағымның өшкен нұры,
Жап-жарық көкірегім күңгірт тартып,
Жанымның қалды қурап,
Өскен гүлі.
Қайтадан адалдыққа көшкен күні
Жарқ етті,
Жанарымның өшкен нұры...
Арманның жапырағын жайды жүрек,
Қалайша,
Шығарармын естен мұны?!
Адалдық көкіректен көшкен күні,
Үзілер ар-намыстың,
Ескен жыры.
Айрылар гүл дүние ажарынан,
Адамдар,
Шығармаңдар естен мұны!

---