Өлең, жыр, ақындар

Дала — мерген

  • 06.09.2018
  • 0
  • 0
  • 1578
Жанымды жаз ұқпасаң, күз ұғарсың,
Жиренерсің немесе қызығарсың.
Кетейінші, кең дала, кезіп сені,
Жолдарымның соқпақты ізі қалсын.
Шұбырған уақыт — өмір керуені,
Бірде зулап, ал бірде керігеді.
Адамдар да сол көштен аумай қалған,
Аласа боп, биік боп көрінеді.
Адамдар бар өмірге қарайтын шын,
Жылжытыпты тек солар өмір көшін.
Ал олар биіктіктен құламаған.
Қаншама мұжығанмен жел іргесін.
О баста-ақ адамдарға сана берген,
Өмірге қызық, қайғы ала келген.
Ғасыр көші үстінен таптап кетіп,
Жатыпты батып мұңға дала белден.
Жоқтықты көздеп атқан дала-мерген,
Ұлылық шықпас өніп қара жерден.
Атын жылдар ілгері алып қалып,
Ал, адам жер томпайтып қала берген.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ән еді ғой ұмытқан

  • 0
  • 0

Маңай жым-жырт кешкілік,
Бұлттар — кеме көктегі.
Жатты бір ән естіліп,
Қоңыр үйден шеттегі.

Толық

Қамқалы

  • 0
  • 0

Елпілдеген, мөлтілдеген, Қамқалы,
Шақырады, алыстан көз тартады.
Құм жоталар, артқа тастап белдерді,
Бетке ұстаған Сарыжайлау, Арқаны.

Толық

Қыр қызғалдағы

  • 0
  • 0

Түн еді ол — қыз көзін ілмеген,
Жұлдыздар жымиып күлмеген.
Түн еді ол табиғат дүлейің
Дүниеде не барын білмеген.

Толық

Қарап көріңіз