Өмір. Адам. Жалған.

ӨМІР. АДАМ. ЖАЛҒАН....

Сананы тұрмыс билеген мынау заманда
Мейірім мен кеңдік қат болған кезде адамға.
Парасат, пайым төмендеп , мүлде азайып,
Ар менен намыс тапталған сәтте табанда,
Қиынсың, ӨМІР...
Баласын ана тастаған сәтте далаға,
Тек қана ақша жатталған сәтте санада,
Шарасыз халде, қартайған Әке -анамен
Жәутеңдегенде ішінен шыққан балаға,
Қаталсың, АДАМ!
Бұлыңғыр тартса жарқырап атар нұр таңың,
Парақор болса би менен бегің, сұлтаның,
Намыссыз, тексіз, дүбара болып сандалса,
Құрдымға кетіп Көкбөрілердің ұрпағы,
Жалғансың, ӨМІР!
Шет елге асса, сатылып,сәби шаранаң,
Арақтан азса, ақылын айтар кәрі анаң,
Шет елдіктердің қойнында қарындастарың,
Етегін түрген, ұятына ұлтың балаған
Лассың сен, АДАМ!
Масайрағанда, ішкен-мас болып, жеген-тоқ,
Байшыкештерің шашылған кезде аста-төк.
Мешітке басын сұқпайтын «ата»сымақтар,
Төсекті ойлар, иманға бұрар ниет жоқ,
Ақымақсың, АДАМ!
Бәрі де жалған...қызық та думан, тойың да,
Өтеді бәрі, сайқал-тірліктің қойнында.
Ештеңе ілесіп кетпейді ана дүниеге,
Ынсап қыл Адам, иманды ғана мойында!
ЫНСАП ҚЫЛ, АДАМ
****************

---