Астанаға дат!

Астана! -
- Туым тігілген тұрағысың ғой, Ақ үйдің!
Іргеңде тұрған, бес гүлі қайда, жаз үйдің?
Қабырға қалай, қайғыдан қалсын сөгілмей?
Қасіретіңді қара аспаныңнан-ақ танимын...
Бес бала өлді!!
Бес саусақ түгел кесіліп...
Көзден жас емес,
қаны ақты-ау, мына фәнидің...
Бейіш күрсініп!
Бесік- құр күйік!
Терезесінен әр үйдің...
Елес кезіп жүр, естен кетпейтін
Шыңғырған үні - сәбидің...
Неге?
Неге, тек, қазақ, жаз үйді жалдап, тоңып жүр?
Айтшы, Астана!
Мен - қазақ, қашан жаримын?
Үсіп өлместің күйін кешем деп, өртеніп
Үйсіз қазақтар обалды өлгенге налимын...
Қаза қайырлы болсын айтамын, Ағайын!
Сабыр бере көр,
ата-анасына бес сәбидің!

---