Сырласу

Жұбанышы жабырқаған жанымның,
Куәгері қамсыз бала шағымның,
Естелігі ескірмейтін күндердің –
Құрбым, сені сағындым...

Көкіректі қимастық пен мұң басып,
Қияны астық, білімді іздеп қырды асып.
Тел қозыдай бірге өскен құрбым-ау,
Алайықшы сырласып.

Көрші бақтан ұрланып жеп қарамық,
Шәуілдеген күшігіне таланып,
«Апата-а-айлап» үйге қарай зулаған
Есіңде ме балалық?

Жүгіруші ек, жүйрік желмен жарысып,
Көк шыбықты сәйгүлік қып шабысып.
Сүрлеу жолдан бір дүбірлеп өткенде,
Бұрқырайтын шаңы ұшып.

Бірге ойнап, бірге күлдік, бір өстік,
Тайталасып, ер балаша күрестік.
Әпкелерге еліктеумен бой түзеп,
Іздеріне ілестік.

Жұбымызды ажыратпай бір елі,
Өмір өзі бізге «Достық» тіледі.
Екі тәнде ғұмыр кешкен бір жандай
Бірге жүрдік үнемі.

Өзегімді өртегенде тылсым мұң,
Мен мұңайсам – сен қамығып, күрсіндің.
Фәнидегі шын достықтың қадірін
Сен арқылы түсіндім.

Жанарымда мөлдіресе лағыл мұң,
«Жылама»,-деп әлек болып, жалындың.
«Жанымды ұғар жан барына шүкір»,-деп,
Жаратқанға табындым.

...Ғашық болып түнгі жұлдыз-шамдарға,
Сыбырласып, таңды жалғап таңдарға,
Айтқызбай-ақ ұғынатын сырымды
Асыл құрбым!
Дәл өзіңдей алтын жүрек жан бар ма?

---