Мінәжат
Ей, Есім хан, Абылай ояныңдар, тұрыңдар,
Сахилықтың жолында күйдіреді ұлыңды ар.
Тірілерден бір қайыр болмаған соң дорба алып,
Қол сілтедім тірлікке ертең жоқ та, бүгін бар.
Жеті кәміл пірлерім, жалындым саған,
Кеудемде күмбір күй толы, жаным жұмсақ ән.
Жеті теңге жырыммен жұбатқым келді,
Жүрегімді, жүйкемді жалын құрсаған.
Көкірегімде қалған екен шер тұнып,
Болар ма екен ғасырлардың дерті ұмыт.
Өзгеше өлең жазайыншы мен бүгін,
Тәубасызды тобасына келтіріп.
Түн басады еңсені, езгілейді,
Өліараны жын-шайтан кезді дейді.
Бір уыс боп жүрегі дір-дір етіп,
Болашақта болатын сезді үрейді
Жүрегімді келіп бір назға орағым,
«Өлеңім» деп өзімше мәз боламын.
Сырт айналып бәрі де жүре берді,
Кімге керек қатықсыз сөз, қарағым.
Бірдеңе қосатындай көшіңе мен,
Жындымен жынды болдың, есіл өлең.
Әркім тартқылаған төсіңе мен,
Жармасқанмен шандырдың несім емем?
Шың басынан сырғыған көшкін мен едім,
Өстім дедемім, немесе өштім демедім.
Басып та жаншып жүргенмен әлде біреулер,
Телмірмеді әйтеуір ешкімге өлеңім.
Бұлт тарап көгілдір көгімдегі,
Атқа қондым «Алла!» деп тебінгелі.
Жеті атамның атына құран оқып,
Салт-дәстүрден айнымай елімдегі.
Көзін алмай көк аспан гүлді өңірден,
Біздің жаққа түспейтін түн де бірден.
Түндей тылсым жүрегім бұлқынатын,
Ұқсаймын деп ақыры күнге күлген.
Жалшымаған жаншылған жан сығылды,
Кірпігіме қаншама тамшы ілінді.
Қызыл шақа жүрегім дір-дір етіп,
Арыстанды Қарабасқа қарсы ұрынды.
Тырс, тырс, тырс,
Желдетеді, тамшы ұрады.
Өшіп-жанып лыпылдап жан шырағы,
Жүрегім әрнені ойлап қансырады,
Бойыма сыймай барады тасқыным-күшім,
Қайтардым талай жерлерде бақсының мысын.
Мендегі қайрат мерт қылар, болмаса өзі
Бір жерден жарып шығады, тақсырым, түсін.
Өз-өзіммен оңаша
Құрып кетсем деп едім.
Көкжиекке Күндейін
Сіңіп кетсем деп едім.
Табыстым құран оқып ұлы күнмен,
Өзімнің болмысыммен, тұнығыммен.
Мұхаммед – пайғамбарым, Құраным - шын,
Құдайдың, әлхамдулла, құлымын мен!
Шатыр да шатыр басымда мынау,
Найзағай отын жасырмадым-ау.
Шарапқа толы кесе төңкеріп,
Өрекпіп ойдан басылмадым-ау.
Алпыс жыланның терісін,
Қулық қылған мен едім,
Жетпіс жыланның терісін,
Сулық қылған мен едім.
Ештеңені ешкімнен жасырмап едім,
Сойқанын салған немене басымда менің?
Қап-қара бұлт құшақтап көтеріп кетіп,
Қанатын жайып қоныпты жасынға өлеңім.
Басым да мың-дың, айналам мың-дың, мың-дыңмын,
Бір кіріп есі, бір шығып жүрген жындыңмын.
Есебін таппай тіршілік деген құрғырдың,
Жібіне жырдың қыл мойынымнан қылғындым.
Бұл фәнидің түңіліп көжесінен,
Шарап іштім әкеліп көзесімен.
Өлең да мас, мен де мас, би биледік,
Жарық дүние айрылып өз өсінен.
Тәтті қиялға жанды жүздіріп,
Шарапты іштім қанды қыздырып.
Өлең де жаздым, әнге де салдым,
Жүрегімді мәңгі қыз қылып.
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
- Асқар Сүлейменов
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі