Қараша
Жаңбыршаң бұлт жабағыланды,
Жабылып Күннің қабағы қалды.
Көзайым көктем, жайдарман жаздың
Жапырағы көшіп, сабағы қалды.
Күз.
Солғын жапырақтардың сарғыш бояуы
Ескі ғашықтың есіл жүзіндей
Сағыныш лебін сапырған.
Ақ қағазға түсіріп сырын сыйған,
Қалай ғана туған ел қырын қиғам.
Жапырақ жауған сары күз сәуле шашып,
Жабырқаған жаныма нұрын құйған.
Өмір неге салады өктем көзін?
Мәңгі қатар жүреді от пен төзім.
Күздің қызы деді де көрінбейді,
Неге маған қимайды көктем өзін
Иесіз бақ төрінде шымшық үні –
Хабарындай мына күз дүрсілінің...
Жапырақтың, қарашы, күрсінуін,
Жүрегімнің, қарашы, тұншығуын...
Стамбулда ырғақты күз әуені,
Ырғақты күз – сағыныштар әлемі.
Бұл маңда да жүр екен ғой жалғыздық,
(Жалғыздықтар маған ғана тән еді...)
Күз. Ертегі әлемі.
Нулы орман алқабы,
Сары алтын кілеммен сәні оның келеді,
Құстарда ұшқан ұясын қимай барады.
Ұқсайды бұл шақ елеске,
Құйындай құйғып өткен бір.
Өмірге келген нәресте,
Өмірге келген көктем бұл.
- Виктор Франкл
- Карл Густав Юнг
- Эрих Фромм
- Ханна Арендт
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі