Ажалды алдауға болмайды

Біреу сырқаттанып, тәуіпке қаралып жүреді екен. Бір күні тәуіп қатты ауырып қалыпты. Сонда оған қаралып жүрген кісі:

— Құдай-ау, тәуіпті алғанша, мені алсайшы! — деп жалыныпты Құдайға:

Мұны оның бір әзілқой көршісі естіп қалыпты. Бәлемді бір қорқытайын деп, тонын айналдырып киіп, бетіне ұн жағып, аузына шоқ тістеп — ажал болып, емделіп жүрген кісі ауырып жатқан тәуіптің қасында отырғанда кіріп келеді.

— Мен ажалмын. Осында мені керек қылған қайсың? — дейді.

Тәуіптің баласы емделіп жүрген кісіні нұсқайды. Сонда емделіп жүрген кісі сасып қалып:

— Тек, қалқам! Ажалды алдауға болмайды. Кімнің сырқау, кімнің ауру екенін ажалекемнің өзі де көріп тұр ғой! — депті.