Алпысбайдың "айласы"

Тоқсаныншы жылдардың басында Жаңаөзен қаласы әкімінің орынбасары болып қызмет істедім. Өте қиын кездер, жоқшылық, комсомолдан қаусап қалған, ескі "Волга" автомашинасы тиді. Қосалқы бөлшектер тапшы. Жүргізушім Алпысбай деген жігіт құрап-сұрап бірдеңе қылады, әйтеуір. Біраз жүргеннен кейін моторы "сыр беріп" тоқтап қаламыз. Алпысбай капотты ашып тастап, сыбана кіріседі, машинаның астына үңіледі, кейде итеріп от алдырамыз.

Бірде таңертеңгілік машинаға отырып жатсам, артқы орында он екі-он үштер шамасындағы бала отыр.

— Мынау қай бала?, — деп Алпысбайға қарадым.

— Менің балам ғой, — деп күледі.

— Жай жүр ме, тыныштық па? — дедім алдағы қыруар шаруалар есіме түсіп.

— Сабақ оқымайды. Сосын бір машинадағы оқыған адам мен оқымаған адамның қандай күйде жүретінін өз көзімен көрсін деп, әдейі алып шықтым, — деді Алпысбай. Мен не дейін. Алпекеңнің балаға сабақ оқытудағы қолданған "айласын" теріс не оң дей алмадым. Іштей күліп қоям, сабақ оқыған, білім алған жақсы-ау, бірақ баланың кім боларына тағдыры төреші, бәрі бір Алланың қолында ғой. Әрине, Алпысбайдың "айласы" оңынан оралса, біз де қуанар ек...