Дәмдестіктен – сыйластыққа

Ұмытпасам 1996 жылдың Желтоқсанында қоғам қайраткері, "Қазақстан әйелдері" жорналының Бас редакторы Алтыншаш Қайыржанқызы Жағанова Жаңаөзенге келді. Қасында сол кездегі облыстық мәдениет басқармасының бастығы Нұрнияз Мұқанов, аталған жорналдың бірнеше қызметкері бар. Оларға мен қосылып, Бекет атаға жол тарттық. Екі жүрдек "Уаз", бірінде Алтыншаш екеуміз. Ол өзі қыпшақтың қызы, адайдан шыққан көрнекті жазушы Әнес Сараевтың зайыбы екенін айтып, маған жеңгей болып шыға келді. Жол бойы талай әңгіменің басын шалдық. Атаның басына барып түнедік. Кешқұрым және таң алдында таудан төмен түсіп, Атаның зиратына барып тәу еттік. Таудан төмен түскен, қайта көтерілген кездерде жеңгейді қолтығынан демеп жүрдім. Басқалар бізден ұзап кеткен шақта да екеуміз әңгімелесіп, орта жолда тыныстап, бірге жүрдік.

Ертеңіне Жаңаөзенге келсек, қаланың әкім-қаралары мұнайшылар санаторийінің жанында күтіп тұр екен. Қонақтарға қонақасы беру сыңайлары барын байқатты. Демалыс орнының қол жуғыштары бар бөлмесіне кіріп, үсті-басымыздың шаңын қаққаннан кейін, қонақпен қонақ болмайын деп, олардан бөлініп, кідірістеп қалдым. Ендігі ойым қаланың үшінші шағын ауданындағы үйіме жету. Бір кезде санаторийдің қызметкері келіп, жұрттың күтіп қалғанын айтты. Іле шықсам барлығы мені күтіп тұр екен. Таранып, сыланып-сипанған Алтыншаш жеңгеміз тіпті құлпырып кетіпті. Мені көріп:

— Где ты мой боевой товарищ, — деп айқай салды. Мені қолтықтап алып, көпшілікке қарап: -қайда жүрсең де жаныңда сенімді адам болғанға не жетсін, мына жігітіңіз сондай азамат екен, — деп қолтықтап дастарқан басына алып барды.

Қоштасарда:

— Сенің ақын екеніңді де білеміз, екі күн жолдас болдық, жорналыңызға өлеңдерімді жарияласаңыз екен деген сөзді ести алмадық, басқалар болса жарасын-жарамасын ала жүгірер еді. Өлеңдеріңді қазір әкеліп бер, — деді.

Бірақ мен өлеңдерімді беріп жібере алмадым, уәде бойынша кейін жолдап ем, жеңгеміз де уәдесінде тұрып, жорналының бір бетін арнады. Дәмдестіктің сыйластыққа айналуы шығар бұл.