Ботақан

Өркеш құмдар... аралды
Айнала шөккен түйедей.
Қашан, қалай жаралды? –
Жатыр айтпай, үндемей.
Біз қараймыз үңіліп,
Еш қимыл жоқ маңайда...
Бар төңірек тұр мүлгіп,
Бәрі жым-жырт, бәрі ойда...
Үлкен өркеш, кіші өркеш –
Құмдар, құмдар, құм талай
Шет-шегіне көз жетпес...
Жатыр өңір қымтамай.
Алдады ма көз талып,
Кенет қимыл - бұл қалай?
Бір... екі... құм қозғалып
Келе жатыр бер қарай!
Кішкене қос сүйір құм...
Суси түсіп, ырғалып,
Келе жатыр... бұйырғын
Ортасымен қақ жарып.
Кенет екі от жарқ етті...
Әлі үнсіз - жұрт аң-таң.
Таңырқатқан сол көпті
Болып шықты... Ботақан!
Кетті жайнап сол мекен
Бота шығып, - «Жұрт» шығып
Сонша неге болды екен
Сүйкімді бұл тіршілік!

---