Ар жайлы өлең

А. Қалшабекке

«Тынысы бар-ды – інісі бардың!»
Бірісің, Аға - ірісі нардың!
Ұмытсам кейде бағасын ардың,
Үнсіздікпен-ақ ұрысып алдың.

Сабырдың кейде сабын ұстарда,
Жүзіне тиіп жаңылыссам да.
Жоғалмас көрдің алтындай құным
Түссе де төмен сары мыстан да.

Жаным бар,
киген адамның тәнін,
Арым бар сүйген адалдың жанын.
Неліктен бүгін түсуде басым,
Жақсылықтарымнан жамандықтарым?

Жандары жайсаң дос деген көп-тін,
Ренжітіп талай не істеген жоқпын.
Мойындар Ер-ем қатені лезде,
Тәубеме, құрғыр, кеш келер боппын.

Қасиетіне көп келсем кей гүлдің,
Қасіретіме ме, көк шөптей жұлдым.
Мені де біреу Аға деп жүр-ау,
Ағалық, бірақ, корсетпей жүрмін.

«Жиярмыз есті балалы болсақ»,
-Деп едім, сосын- «болады жансақ».
Отызға келіп орда бұзарда,
Жиырманың жүрмін жамалын аңсап.

Кешірмес ешкім «Мен!» дегендерді,
Қызық қуып тек дөңгеленгенді.
Ақын боп елге бермедім ақыл,
Өлеңнен басқа берген ем немді?

Өшпейтін үн бар, жүректе аяулы үн,
Жаңылсам, Анам шыр етті-ай ау мың.
Анамның сүтін ақтамай жатып,
Баламнан мейір тілеп қоямын.

Тамшы нәр бөлмей әндетіп келдім,
Балығын қойдым шөлдетіп көлдің.
Есіріп кетсем есімді жиғыз,
Негізінде мен ер жетіп болдым.

Жол бермей енді лас пиғылдарға,
Тартайын ардың таспиғын онда.
Ақынның нағыз ақындығы тек,
Арында екен-ау, басты идім арға!

---