Ежелгі емендер

Өткенге іштей салауат айтып,
Жұбатпақ болып өзгені мәз ғып,
Оралдым туған үйіме қайтып,
Жиюға тәтті көңілге азық.
Бәрі де маған бір терең сырдай:
Көмескі сүрлеу жолдардың табы.
Тұрбадан ұшқан ұшқыннан жылай
Еріген ескі шарбақтың қары.
Джигтубан, Рион — жазықтар жалпақ,
Мүлгиді қардың астында бәрі.
Осынау ауа ғажайып рақат,
Мен тұрмын жұтып қана алмай әлі.
Ал одан әрі мәңгіге аппақ
Бастарын созып, аспанды сүзіп,
Өркешті шыңдар жағалай қаптап,
Тұр ашық күнде ауада жүзіп.
Сөйтсе де мына төңірек біткен
Қалпы бар қазір көктемді күткен,
Сықырлар мұз да тек жүрсең аттап,
Бойына үрей, қауіпті сақтап
Аралап аппақ деревня ішін
Келемін, көктем сеземін иісін.
Талайғы кәрі ағаштарменен
Кеңесіп келем, сөйлесіп келем.
Бұтаққа шумақ қарларын асқан,
Қымтанып, иін тіресіп бәрі,
Көктемнің жайын жорамалдасқан
Айнымай қапты шалдардан кәрі.
Бәрі де күту қамында қазір.
Олардың сөзі мүлтіксіз келмек.
Соларды құптап, қағады діріл
Биікте сымдар бұтақты тербеп.
Көктемді тұңғыш сезеді ағаш,
Солар ғой жар сап, беретін хабар.
Мың жылғы қария, көктем де жап-жас
Күйінде бізге күлімдеп қарар.
Алуан бұтақ, көңілді әулет,
Алқасында солардың бірге
Тұрғанда, қайғы, қасірет, бейнет
Сезбеймін түгін жанымнан мүлде.
* * *
Кәдімгі түннің болса да бірі,
Бұл түнді бұрқақ түн қылдым өзім.
Бұрқырап ойда шабыттың жыры,
Құйындап бойда қиял мен сезім.
Махаббат кернеп, қызғана жазып
Отырмын қағаз боратып, бастап.
Үйіме қорған, сарайлар сәнді
Кереметтің бәрін орнатып тастап.
Күңкілдек пешім, бүлкілдеп, аузы,
Жұтады тыққан отынды қылғып.
Қағады жылдам, ол бейне тазы
Кетті бір ағаш тағы да сырғып.
Түнімен жаңбыр,
Терезе сырт-сырт,
Шоқ болған ағаш,
Отпенен ойнап,
Қараңғы түнде етеді жалт-жұлт,
Бейне бір адам көзіндей жайнап.
Көмірге көшер, өтсе егер бір сәт.
Күш пенен отты — бір содан ұғын!
Кесінді болып жаралмас еш зат, —
Жүрегі еді ол еменнің бұрын.
Өскен ол емен тұғырлы күшпен,
Тереңнен үңгіп тамырын алып,
Сол тұғыр қалпы балтаға түскен
Тұруға балқып, от болып жанып
Шоқ болып соңғы қасиетің ғажап,
Жаншы, бір емен жүрегі асыл.
Қағазға түсір сәулеңді, маздап,
Шоқтанып жанған күйінде басыл!
Толқысын алтын сәулелер үйде,
Шашылсын аппақ ұшқындар бір сәт.
Еменнің сонау тіршілік күнде
Қисапсыз кешкен минутына ұқсап!
Өтейік мейлі қанша жыл жасап,
Ал енді жұртқа шындығын айтсақ, —
Емен мен ақын қасиеті бірдей,
Жанады солай бір-біріне ұқсап.

---