Жоғалған ел

(аңыз)

Ерте, ерте, ертеде,
Болыпты бір ғажап ел.
Нәзік сырын шертерде,
Тына қалған дархан жел.
Ұлы болған күнімдей,
Қызы туған айымдай.
Әні бұлбұл үніндей,
Биі аппақ қайыңдай.
Көлі мөлдір толқыған,
Аққу қаздың базары
Ақ шағала қалқыған,
Нұрдай күміс ажары
Жағасында сан ағаш,
Жұпар иіспен мүлгіген,
Құшағында сандуғаш,
Ән тамызған тілінен.
Тыңдап оны тау шыңдар,
Көтергенде сәлдесін,
Ілмек болып ақсұңқар,
Өткізіпті сан кешін.
Көз тойдырмас ғажап-ай,
шатқалы да гүл жайнап,
Орман толы қарағай.
Шексіз сұлу бұл аймақ.
Таулар алтын күмісін,
Алқа қылып тағынған
Табиғатым ырысын,
Төгіп берген ағынан.
Өшпесін деп жағылған,
Оттары да ұдайы,
Ақ бұлақтай ағылған,
Қара маржан мұнайы.
Таң қалдырған бар жанды,
Миуа бағы пейіштей,
Шырқайтындай ән мәңгі,
Тебірентеді сені іштей.
Сұлулықпен арбаған,
Сиқыр сәнді сәулеті.
Муза сазын арнаған,
Оған ақын әулеті.
Шыңда биік көрінген,
Ақ маралдың шегі жоқ,
Еркіндікпен керілген,
Жайылымы шүйгін от.
Бірақ жүйрік суық жел,
Тауға сұмдық жазыпты.
Тамсындырған сол бір ел,
Күрт өзгеріп азыпты.
Дәулет пенен байлықты,
Мақсат қылып өмірде,
Жоғалтып бар болмысын
Имандықтан айныпты.,
Бас имей Ар Тәңірге,
Айырылыпты дінінен.
Топастықтан сор басып,
Жүрек оты тілінен.
Ұрпағына ор қазып,
Сақтамапты бірлігін.
Тату тәтті ел еткен,
Өсірмепті бір-бірін.
Тартып жығып етектен,
Танымапты қадірлеп,
Ақиқатпен данасын.
Күншілдікпен күбірлеп,
Кетіріпті бағасын.
Шыбын жанын туға орап
Айтқан шындық ақылын,
Қор қылыпты қудалап,
Асқақ сезім ақынын.
Ана тілін ұмытқан.
Сорлы мәңгүрт ұлдары,
Дүниеге құныққан,
Ғылым болмай жолдары.
Есептемей байлығын,
Судай босқа шашыпты
Тозаң басып ай-күнін,
Жердің өңі қашыпты.
Кесе-кесе отынға,
Тауысыпты орманын.
Жерін сатып алтынға,
Ескермепті қолдағын.
Көл мен теңіз былғанып,
Қалдығынан мұнайдың,
Құстар өлген улаып,
Құшағында қурайдың.
Панасынан айырылған,
Аң байғұстар босыпты.
Көз ашқанда құйыннан,
Алдан аңшы тосыпты.
Аямапты тас жүрек,
Толғай тартып садағын
Киік лағы елжіреп,
Жас төксе де қарағым.
Көзден бұлбұл ұшыпты,
Жасыл белес қырлары.
Өн бойынан айшықты,
Жоғалып зер сырлары,
Қайғы мұңнан шаң жұтып,
Табылмапты дауасы
Тыныстарын тарылтып
Бұзылыпты ауасы.
Жүйкелері жұқарып,
Небір сырқат зардаптан.
Азаматын жер алып,
Жесірлері зар қаққан.
Су іздепті ұрпағы,
Жылғаларды жағалап.
Шарлап небір қырқаны,
Келешекке жол қарап.
Табылмапты бірақта,
Ең болмаса жұтым су,
Тұтқындапты жырақта,
Ажал деген ақырғы у!
Тұман басып жер көкті,
Күннің көзі жоғалып,
Сұм зілзала тербепті,
Қанды көбік оранып.
Көзі біткен бұлақтай,
Тірлік түгел өшіпті.
Азған жерде тулақтай,
Көрдіңбе бос бесікті?!
Дірілдеген улы көл,
Сол бір.елдің көз жасы,
Айналайын бері кел,
Жан жарасын қазбашы.
Анау құмның астында,
Қала жатыр тұншыққан,
Байқа қадам бастыңба?
Шығар тұнған ыршып қан,
Өткен олар жалғаннан,
Өз-өзіне оқ атып,
Сабақ алып жан балам,
Жібермегей ағаттық.
Табиғатым күн бесік,
Әлдилеген тербеген.
Өз анаңдай тілдесіп,
Ізгілігіңе гүлдеген.
Жара салсаң оған жат,
Кешірілмес тағдырың.
Дем біткенше қорғап бақ,
Егіз сенің тағдырың!

---