Әулие ағаш қазанамасы

Баллада

Бөз, күләнкөр, қойқын, шыт, шұғасы бар,
Кіл шүберек байлаған құла шұбар.
Әулие - ағаш тұратын әлем-жәлем,
Шымырлаған түбінде тұмасы бар.
Әулие ағаш - бағзы бір мұра шығар,
Кімнің қандай, сірә, оған шүбәсі бар?
Әлем байлап,
Басына түнеп келген —
Қайғысы бар пенделер,
Күнәсі бар...
Бірде жолым айналып түсті тағы,
Нәсілі адам тындырған істі таны.
Ақтық түгіл,
Жұрдай боп жапырақтан,
Көкке қолын жайып тұр үш бұтағы.
Дегенді айтып: "біржола ұшты сәні"
Безіп кеткен маңынан құс-құтаны.
Бір топ адам сыраны тұмаға сап,
Көмейлетіп арақты ышқытады.
Бір топ адам- тіссізі, тістісі бар,
Арақ қылып тұманы ішкісі бар.
"Биыл қыста отынға алу керек,
Әулие - ағаш қызуы күшті шығар!"
"Ха - ха - ха - ха!.."
Дір ете түсті шынар.
Біреу жатыр өкіріп...
"Құс. Құсып ал..."
Тарғыл күлкі барады, әлемді алып,
Шың басынан шошытып құсты ұшырар!
"Сауапта сүт болады, Обалда — қан!
Әй, жігіттер!
Сиынған тәмәм бабаң..."-дей беріп ем,
"Арақ іш!.."-деді біреу,
Балтасы бар қолында жалаңдаған.
Мен бұлармен ұстасып табам ба мән?!
Шықтым әзер, жерімнен арандаған.
Қылығымен тұнығын һарамдаған,
Қала барды артымда — қараң ғалам.
Тағы бірде жолыммен басып өткен,
Жерге келдім,
Қасиет, бәсі кеткен.
Әулие ағаш орнында түбір қапты,
Жылай-жылай жандайын жасы кепкен.
Дұға оқыдым ағаштың басына еппен,
Кешу сұрап ұрпаққа - қасиет кем.
Тұма қапты тартылып,
Ана – жердің.
Ағып түскен көзіндей қасіреттен!

---