Соңғы хат

Көрік болған гүл текті,
Дидар болған таң нұрлы,
Аспан болған аласа,
Маусым болған жаңбырлы.
Жүрек болған жаралы,
Ақын болған ақымақ,
Қолдан жасап алатын
Жан төзгісіз тағдырды.
Бабасы да тым аңғал,
Бақытты іздеп сордағы,
Сорқұдықтың басы екен жоғын іздеп қонғаны.
Айтқанына көнгіштеу,
Тәңіріне өкпелі,
Асау өзен булыққан айдаһардай тордағы.
Ақ кебінін сүйретіп,
Қашып шығып моладан,
Өлген бақсы айлы түн тірілерді қуалаған.
Тауға сіңіп кетіпті,
Көрге кірмей қайтадан,
 
Арбаң-құрбаң жүгіріп алпамсадай сол адам.
Тауда қалған атасы қатын алған қасқырдан,
Арасанның суы екен аруақты ерді мас қылған.
Жезтырнақтың еліне сапар шегіп кетіпті,
Жарты ғасыр бұрынғы жетімді іздеп тасқа ұрған...
Қашқан қауым аруақтан тығылыпты қораға,
Өлік қуған шулатып...
(Тірілерге обал-ақ).
Көшпелі алтын бар екен, көрініпті талайға,
Аруағынан айрылып иен қалған молада.
Таңдай қағып жатты жұрт, жетпесе де нарқына,
Айықпайтын тұмандай қонды уайым жалпыға.
Күлкісінен айырды,
Ұмыттырды ұйқысын,
Жетім мола маңайы жеті түнде жарқырап.
Көшпелі алтын,
Бос мола...
Еспе жұрттың аңсары,
Түніменен ұйықтамай,
Дем алады таңсәрі.
Асау өзен ақыры шайып кетті бір түнде,
Бұзып-жарып арнасын,
Бағытына қарсы ағып...
О, құдірет, құдірет,
 
Өзен қалай өрге аққан,
Өзен емес, жо, жо, жоқ...
Кесел шығар кербаққан.
Түпсіз көлге телміріп, бармақтарын шайнады,
Үміті өлген жанарлар,
Көкіректер шер қатқан,
Өзен қалай өрге аққан?!
Қалды өзеннің астында аруағы жоқ бос қабір,
Қайран алтын жоғалды тауқыметі тасқа ауыр...
Дүниенің барлығы кететіндей өзгеріп,
Секем алып қарайды бір-біріне дос-бауыр.
Қашқан аруақ...
Көшпе алтын...
Иен мола су басқан...
Өзен емес, жетімнің көз жасы екен ту баста.
Қай ғасырдан адасып келгендігі беймәлім,
Қасқырлардың тілінде айтылатын бұл дастан!...

---