МӘРИЯ

МӘРИЯ

Мұң толы мөлдір көзіңмен күлімдеп қана,
Өзіңе ұқсас тағдырға жының кеп қара…
Өзімізге ұқсас мінезге, өзімізге ұқсас…
Һәм құлқымызға бас иген бұрын көп дана.

Сезім…
Кезіңді тұнық, кей шақта кезіңді лайлы,
Тазарта алмай, ластамай, төзім сұрайды.
Тағдырды алдауда талғампаз жыламай жаның,
Тәніңе біткен танадай көзің жылайды…

Тағдырды алдап не келді, алданған бізге,
Сәл әділ көзбен қарадық, сәл жалған күзге…
Бір бума хаттар келді ғой қыздардан маған,
Бір бума гүлдер келгенде шалдардан сізге…!

Сор күні сізге тумасын Балқадишаның,
Сіз үшін мендік болсыншы бар хамиша мұң.
Әкем болса да, басыма туды ғой күні,
Мәрия әулиенің ішінде қалған Исаның…

Ірілік сенде мәрия–ай, ұлылық менде,
Жылылық сізде мәрия–ау, сірілік менде.
Ірілікпен де мәрия, ұлылықпен де,
Жылылықпен де бір түні сірілікпен де,
Қоштасып қана кетеміз, жүрегіміздің,
Сезімді сүйіп жарқ еткен күні біткенде…


СЫЙЛЫҚ

Айды сыйлай алмайтыным рас енді…
Айды алып берем деген өтірік.
Арусың ғой жалғыз басты, жас өңді,
Ақ бөрідей көп ұлып,
Көк теңіздей көпіріп…

Тұратының маған және күн, айға,
Ұнайды ғой… Құшақтатпай кетесің…
Ай дегенің – нүкте ғана Құдайға,
Ал, мен үшін – зат есім!

Айға қарап отырасың ойланып,
Айға қарағанның көбі жынды емес.
Ал, мен сенің жанарыңа байланып,
Бірде серің, бола салам бірде елес.

Күн көрінсе, ерисің де төгіліп,
Балқып кетер сұлусың ғой себебі.
Ай туғанда барша меңі көрініп,
Жалаңаш қап, өле салғың келеді.

Өлмейсің де… мына қою түн өлмей,
Керексің–ай, түннің де бар керегі…
Алып қалып айға сені жібермей,
Айдың өзін бере салғым келеді…


СӘБИ КҮЛКІ

Менің сәби күлкімді кім ұрлады,
Неге пендеге айналған бүгін бәрі?
Неге мені анашым күлдірмейді,
Езуіме нұр шашып құбылмалы…

Әлде мен де әкемдей ер жеттім бе?
Өткенімді адырға жерлеп күнде.
Қастандықта өткізген балалықты,
Қапелімде ертерек қолды еттім бе?

Сұрақ? сұрақ? мәрия-ай, және сұрақ?
Қанішердің жүректе дәмесі қап…
Мен сен құсап күле алман шақалақтай,
Күле қалсам, жүрер ме ек жарасып-ақ…

Әбіржіген күлкісі жаман шалдың,
Өлі теңізіндей-ақ ғаламшардың…
Біздің күлкі түлкінің қимылындай,
Жылтырындай су тиген жалаң санның…

Періште емес, жын емес, пенде екенбіз,
Аршыда емес, мәрия-ай, жерде екенбіз…
Сәби күлкіні аңсайтын кезді ұмытып,
Пенде болар сәбиді тербетерміз…

Пенделіктің жоғалар тезі мүлде,
Төзімділік оңалар сезіміңде.
Сол күлкіні іздеген сәби болса,
Ол ақынның болады езуінде…


РАЙХАН ГҮЛ

Күзгі бақта көтеріңкі күз көңіл,
Күзде қалай табыстырды бізді өмір?
Қазан айы – махаббаттың бір айы,
Менде – сезім, ал сізде ше?
Сізде – гүл...

Мен сол гүлді неге ұсындым, сезерсіз,
Бір қайырын ала келсін келер күз –
деп өзімше ырымдағым келді де,
Оқиғадан алыс тұрдым келеңсіз...

О, махаббат шынарыңның біз белін,
Сындырмадық!
Болмас сірә сізге өлім...
Күзде ешкім де өле алмайды, себебі
Туған күнім, туған айым – күз менің!

Райхан гүл. Бұл – жай ғана гүл десең,
Күзде бұлай жұпар аңқып жүрмес ең..
Қабырғамнан жаратқанмын сол гүлді,
Жаным, содан жаралғансың бірде сен...

Сол үшін де маған қымбат бір жансың,
Райхан гүлмен жұпарланған қыздансың!

Райхан гүлді аялаймын сен үшін,
Құшақтаймын... иіскеймін... сен үшін!
Жылуымды соған төгем сен үшін,
Күзгі өмірде тоңбайтының сол үшін...


АНАЖАН!

Қайда қалды мейірім, айтшы, соны?!
Нәр сұраған жанымның қатты шөлі…
Қай ғасырда, қай жылы, қай мезгілде,
Жан дүнием нұрланар сәт түседі?

Көз жасыңнан шөлдесем, сімірем де,
Сүп-сүйкімді күн кешем бір іреңде.
Сырқатыңнан күні ертең айығасың,
Сен аңсаған шипаның бірі – менде…

Жымыңдаған көздерің мұздан нұрлы,
Көктем – көкшіл келеді, күз – жаңбырлы…
Тағдыр менің өкпеме дақ түсірді,
Тағдыр сенің миыңа із қалдырды…

Дақ пен ізді біз қайтсек жеңе аламыз?
Тар ауада біз қайтсек дем аламыз?
Қай Отанға бет бұрсақ оңаламыз?
Қай Отаннан қай күні ораламыз?!

жан жарың да анажан, сырқат дейді,
Жеңіл түрін сырқаттың – мұрсат дейді!
Бізге Құдай мәңгілік жанар берсін,
Ұшқан құсқа назар сап тұрсақ мейлі…

Толқып-тасып тынады жан теңізі,
Қолтықтасып тағдырдың мәңгі егізі.
Уайым жоқта ұқсаңыз, Құдай да жоқ,
Уайым бар да, Құдай да бар негізі…
Сабыр…


ӨМІР

Қыс – тоңазытқыш сияқты…
Жаз – тоң арытқыш сияқты…
Күз – тоңазытқыштау сияқты…
Көк – тоң арытқыштау сияқты…

Секунд – өте баяу сияқты…
Минут – қаражаяу сияқты…
Сағат – өте сырдаң сияқты…
Уақыт – өте жылдам сияқты…

Жүрек – мейірімді сияқты…
Бауыр – мейірімсіз сияқты…
Сана – аңғал-саңғал сияқты…
Ақыл – кірер-шығар сияқты…

Қатын – мәңгі өмірлік сияқты…
Сұлу – бәңгі өмірлік сияқты…
Ару – бақытты әйел сияқты…
Тоқал – екінші әйел сияқты…

Мезгіл – төрт түрлі сияқты…
Уақыт – үш түрлі сияқты…
Бақыт – екі түрлі сияқты…
Ал, ӨМІР – біртүрлі сияқты…


ӨМІР ІІ

Хайуандар – адамға айналады,
Адамдар – хайуанға айналады.
Сәбилер – сексен жылдан соң
кәріге…
Кәрілер – сәбиге айналады…

Жануар – көлікке айналады,
Сұлулар – бөрікке айналады.
Еріккен – бір айналады,
Айналса, шыр айналады…

Аналар – қызға айналады,
Қыз деген – мұзға айналады,
Әкелер – жігітке айналар,
Жігіттер – құзға айналады…

Ақындар – пақырға айналар,
Пақырлар – ақынға айналар,
Екеуіне жылтырақ қаптап,
Екі ғасырда сатуға айналар…

Табиғат – маған айналар,
Ғаламшар – саған айналар,
Жер шары – ентігіп қалса,
Күн өзі жерді айналар…

Жыласам, қасым ойланар,
Байысам, досым ойланар,
Айналғыш дүние жайлы,
Бір минут биікте ойлансам,
Бір сағат басым айналар…


КӨЗ

Жаным, көзіме қарашы!
Ағынан ажырап бара ма қарасы?..
Біз солай ажырап кеткенде бір күні,
Күлкілі ойларға толықсыр санасы
адамның…

Жараңның,
жарамның бұл күні бар ма емі?
Адам да болайық әлсіздеу хәлдегі.
Өтінем!
жо-жо-оқ өтінбеймін мен,
Еркекке өтіну – белсіздік пәрмені!..

Әр нені есіңе алмасаң…
бар мезгіл:
шетінен керемет, ғажайып, кербез-дүр.
Көздерің мендегі сәулені көрмесе,
Соқырлық емес бұл,
жай ғана көр кез бір…

жаныңда – мейірім,
Ерніңде – ұлы дәм,
Тәніңде – тазалық,
Ақындар, біз осы ғажапты жазалық!
Бірақ та ғажаппен жаралған Қыз өңі –
босанған ананың өңіндей бозарып,
қажыған…

Ақындар – кескінді жырлауды білгенмен,
Жанарды жырлауды білмейді!
Кім көрген?
Мөп-мөлдір көздердің мап-мамық езумен,
Жарасып кетерін кісінеп күлгеннен…

Мен оған ғашықпын, оған мен ғашықпын!
Көзіне ғашықпын, өзіне ғашықпын!
Сөзіне ғашықпын,
кеудесін жасырған бөзіне ғашықпын!
Шынында ғашық боп, есінен ауысқан,
Туғаннан есалаң өзіме ғашықпын!..

Арудың жанары, ақынның – өлеңі,
Ақынның жанары, арудың – өлеңі.
Сол қыздың көздерін жырлайын бір сөзбен:
Ол қыздың көздері барлығын көреді!..


ЖЕЛ

Жел -
әр түрлі жанның дауысын салады,
Әр түрлі аңның дауысын салады.
Әр түрлі түсті көздерді жұмдырып,
Әр түрлі діңді дүниені сындырып,
Әр түрлі үйдің есігін қағады...

Желдің бойында ерекше кісілік
бар екен... ешқандай көрмеген кісі ұғып.
Қарапайымдылығы соншалық...
бір мысал:
түс қайта оянар келіннің, қояды,
ыбырсық қаптаған ауласын сыпырып...

Жел тиген кедейдің қарыны тоқ екен,
Жел ашқан молданың жиғаны көп екен...
Жел сүйген сұлудың еріні шоқ екен,
Жел тепкен шалкөде даланың добы екен...
Жел шашқан күл-қоқыс қаланың соры екен...

Жүйткіген самалдың бар ма екен жетпесі,
Ентіктіретін жоқ оның өкпесі.
(Жел ұшырған жанның жоқ емес сөкпесі)
Жел ұрған әкімнің таз екен кәлласы,
Жел ұрған "сұлудың" жоқ екен бөксесі...

Жел ұрса адамды - табиғи қамшылау!
Бұл қандай қаһарлы жел екен, ғаршым-ау?
Бұл қандай ақ жұпар жел екен алшын-ау?
Жаны бар пенденің желі бар демей ме?
Бұл - мендік іштегі жел екен ащылау...


МӘЙІТХАНА

Мәйітхана есігі ашылса...
Емші қауымға түрменің есігі ашылып...
Тағы да жәһаннам есігі бір елі ашылып,
Төбесін тас тескен жан алғыш жандардың,
Жұлыны үзіліп түскенше сәждеге бас ұрып,
"Күнәмді кешірер", - деп сеніп, жасаған құлдығын
Түкке керексіз етеді,
Мейірсіз,
Рухсыз,
Шарасыз,
Қимылсыз денелер шашылып...

Мәйітхана есігі ашылса...
Қоғамның жасырған шындығы белгілі
болары... әу баста тек маған белгілі...
Білмеске - барлығы тамаша екені белгілі,
... Қоғамның жасырған шындығы
қай күні белгілі болары белгісіз...
Былығы көп елдің шындығы
белгісіз болары белгілі...

Дәрігер қорықпай бірде бір кісіден,
Барлығын жасырар жанымен, күшімен...
Жорналшы, ақындар, ызалы қаралы ел
Мәйітхана есігін ашқанда,
"fuck you" көрсеткен жарты қол шығады,
Бүтіндей қорғалған тоңазытқыш ішінен...

---