Өлең, жыр, ақындар

Табиғат пен көз

  • 25.08.2019
  • 0
  • 0
  • 1310
Табиғат бір тұрған еді құлпырып:
Көкті тіреп таулары,
Жайқатылып баулары,
Бел-белесте гүл тұнып.
Бірде өзіне таңдана,
Былай деді паңдана:
«Мен болмасам тегінде,
Мына өмір өмір ме?
Тауларымнан сылдырап,
Ағып жатыр мың бұлақ,
Үйрек ұшып, қаздар қонаған көлімде.
Қысқасы, ғалам бұл,
Менсіз қараңғы».
Көз жалт етті,
Былайша саңқ етті:
«Таласпан, ерексің,
Бірақ та, баға беретін,
Көз болмаса көретін,
Сен кімге керексің?».
* * *
Көретұғын көз болмаса дұрыстап,
Табиғат – бір қуыс нақ.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Көгершіндер

  • 0
  • 0

Көгершіндер, көгершіндер,
Мәңгі өсіп-өнерсіңдер.
Алла берген тіршілікті
Елмен бірге көрерсіңдер.

Толық

Заман кімдікі?

  • 0
  • 0

Мына заман – тамыр мен таныстікі,
Ауыс-түйіс, беріс пен алыстікі.
Ер еңбегі еш болмас дегендері –
Тек әшейін сөз екен қалыстікі.

Толық

Алла мен «Кәлла»

  • 0
  • 0

Адамға жанды Алла берген,
Сонымен бірге «Кәлла» берген.
Яғни, бас берген ойлайтын,
Ойнайтын, тойлайтын.

Толық

Қарап көріңіз