Өлең, жыр, ақындар

Табиғат пен көз

  • 25.08.2019
  • 0
  • 0
  • 2004
Табиғат бір тұрған еді құлпырып:
Көкті тіреп таулары,
Жайқатылып баулары,
Бел-белесте гүл тұнып.
Бірде өзіне таңдана,
Былай деді паңдана:
«Мен болмасам тегінде,
Мына өмір өмір ме?
Тауларымнан сылдырап,
Ағып жатыр мың бұлақ,
Үйрек ұшып, қаздар қонаған көлімде.
Қысқасы, ғалам бұл,
Менсіз қараңғы».
Көз жалт етті,
Былайша саңқ етті:
«Таласпан, ерексің,
Бірақ та, баға беретін,
Көз болмаса көретін,
Сен кімге керексің?».
* * *
Көретұғын көз болмаса дұрыстап,
Табиғат – бір қуыс нақ.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Қызғаныш

  • 0
  • 0

Екі жеңгей қосылды,
Қосылды да жосылды:
– Еркек дегенің оңбайды,
Оған сеніп болмайды.

Толық

Кеттің-дағы ауылға

  • 0
  • 0

Кеттің-дағы ауылға,
Қалғандаймын далада.
Жат секілді бауыр да,
Қатын менен бала да.

Толық

Тәттігүлдің ащы зары

  • 0
  • 0

Осы мен басында
Кім едім, кім едім?
Он сегіз жасымда
Жайнаған гүл едім.

Толық

Қарап көріңіз