Өзің біл...

Тарылып қалды көлемді ғалам,
Қайғысы басым сынақ жүлдем бе?
«Шығарма», - дедің, өлеңді маған,
Басқа қыздар жыр сұрап жүргенде.

Үкілі үміт көзде жанғанда,
Көкіректігің салады-ай былық.
«Өлең жаз»,- дейсің, өзге жандарға,
Өзіңе өлең қаламай тұрып.

Қателігімді көріп пе ең, күнім?
Сезімнің бердің мұңды азабын.
Сырлы сезімнен желіккендігім –
Өзіңе арнап жырды жазғаным.

Шалдырып жүр ғой күйікке шын көп,
Менің сырымды түсінбегенің.
Сенің беделің биіктесін деп,
Өзімді өзім түсірген едім.

Қасымда менің қалмадың. Неге?
Сұлу сезімді сатқанша сынға.
«Назарға мені алмадың», - деме
Мен шын бағымды тапқан шағымда.

Жойылады енді қара сағымдар,
Жүрек түбіне кеткен сезімсің.
Баянды алда болашағым бар,
Сен менің келмес өткен кезімсің.

Ғашық болып ем жаныңа сенің,
Жүзіңе əсем қараудан бұрын.
Тумағансың-ау бағыма менің,
Өзге адам үшін жаралған гүлім.

Жанымның сырын, құмар, шаттығын,
Бергенім қате болған да шығар.
Бірінші орында тұрар сақтығым,
Жүрекке енді таңдарда сыңар.

Алдағы жетіп құрметті күнге,
Жалынды жырды талмай шығарам.
Тауып аламын міндетті түрде,
Өлеңдерімді арнайтын адам.

---