Қарашадағы қаралы өлең

Ол жылы мен не бары он үште едім,
Мені құшып ағайын, көрісті елім.
Әкем кетті аттанып арамыздан,
Ішіне тұншықтырып соғыс шерін.
Қабыл боп Жаратқаннан ақ тілегі,
Сарқылды сәрсенбіде сәтті демі.
Жақсы кісі еді деп әкең сенің,
Жұрт жиылып жұбатып жатты мені.
Таусылып тірліктегі татар дәмі,
Басталды ақиретке сапар қамы.
Ажалдың тұтқынында кете барды,
Кешегі қан майданның қаһарманы.
Соңғы ауасын сіміріп бақ-мекеннің,
Ажалын күтіп алды ол ап кетер күн...
Тірлігінде жасаған сауаптары,
Соңынан шұбап бара жатты әкемнің.
Арқалап ұрпағы үшін сан азапты,
Бетке алды әкем ақыры «ана жақты».
Бірақ, оның өр, асқақ рухынан,
Ажалдың өзі именіп бара жатты.
Қайта көктеп, жарғанмен терек бүрін,
Болғанымен барлығы бөлек бүгін...
Күн өткен сайын мен де сезіп келем,
Әкеге де әкенің керектігін.
«Әке», – деп жүгіргенде ұлым бүгін,
Егілем еске түсіп құлын күнім.
«Орынында бар оңалар» дегендері,
Тегінде осы ма екен бұрынғының?!

---