Мәшһүр Атаның Месі

Қалдырған бабаларым бұрынғы өткен,
Дүние жұмбағына кім бар жеткен?
Айдала...
Жалпақ жатқан жалғыз төбе,
Атамыз Мәшһүр Жүсіп мекен еткен.
Даланың кеуде төсеп самалына,
Құдайдың ой жүгірткен ғаламына,
Дананың санадағы толқындарын
Жазуға үлгермейді қаламы да.
Сыбырлап ғайып пірі құлағына,
Айналған білім, ғылым шырағына,
Самғайтын қалам алса, қанатты жан,
Ілесіп өлең, аңыз пырағына.
Ерінбей ел аңызын жия берген,
Сонша сөз қай жеріне сия берген,
Жарық қып қараңғыны нұрлы жүзі,
Жаза берген, «Месіне» құя берген.
Ол кезде тұнып тұрған аңыз дала,
Тарих деп оған берген маңыз дана,
Жоқ оның көшірмесі, басылымы,
Қолжазба қалың қағаз, жалғыз дана,
Заманы алай-дүлей құйын еді,
Жоғалып кетуі де қиын ба еді?
Сарқағаз, сандық толы, сардаланың,
Киелі, керегі мол бұйымы еді.
Әйтеуір аман жеткен құдай сақтап,
Толған жыр, толған тарих, толған аруақ.
Елесін өткен күннің іздегендер,
Керегін, көз талдырып, содан таппақ!
Ғылымға түп негіз боп жатыр «Месі»,
Қазақтың қазынасы, ақыл, есі.
Қажымас не деген рух, неткен еңбек,
Сақталған, хатқа түсіп, дәуір көші!
Ойлап көр, сесің қандай, есің қандай,
Етесің елтең-селтең, өшің бардай,
Шөлмегін шошаңдатқан серкелерім,
Еліңе ертең тартар месің қандай?!
Ұрпағым аталардың ізін басып,
Жүрсін деп, кетпей теріс, қырын басып,
Тұрады жол көрсетіп Мәшһүр Жүсіп,
Ғасырлар қойнауынан нұрын шашып!

---