Мейірім шуағы

1. Ізгілікті іздеу.

Қай-қашанда,
Қатігездік,
Жауыздық көп жазылған,
Тексеріліп,
Тереңірек қазылған,
Ойлан, бірақ,
Тек сатқындық
Құрар болса салтанат,
Қалай ғана
Аман қалды
Барша адамзат азудан ?!
Тарих бар ма,
Жамандықты тізбеген?
Адам бірақ,
Мәңгі – бақи
Ізгілікті іздеген.
Жер бетінде болмаса егер,
Қайырым мен мейірім,
Хайуан болып
Кетер ме едік біз деген?!
Адам шіркін
Көктемде де,
Жазында да,
Күзде де,
Қақаған қыс,
Ызғырықта
Ізгілікті іздеген,
Қыл үстінде
Тұрғанда да тағдыры,
Ізгіліктен
Күдер, үміт үзбеген!
Болса дағы, адамзатта,
Мың салт, дәстүр,
Жүз ғұрып,
Көрсетсе де тоң қабақ пен
Мұз қылық,
Өзегі де,
Негізі де өмірдің,
Адамдықтың түп қазығы
Ізгілік!

2. Тас пен жүрек

Қайырсызды
Тасқа теңеп, батырамыз күнәға,
Қатігездік бейнесі деп,
Тасты бекер сынама,
Тасасына
Тығылғанды
Оқтан қорғап қара тас,
Пана болып,
Жатқан жоқ па,
Құрт-құмырсқа, қынаға?!
Тоқта, тоқта,
Адам үшін айтыла ма тасқа сын,
Тілім тасқа,
Тас жарылсын,
Дейміз қойып басқасын,
Қара тастай қайтпас, қайсар
Болса дағы адамзат,
Қара тастан асып кеткен,
Қаталдығын тастасын!
Қанша қатты болса дағы
Ұқсай ма тас жауызға?
Самарқанның
Көк тасы да
Жібиді ғой наурызда!
Тастың қандай жазығы бар,
Белгі болған зиратта,
Адамдар ғой,
Бір-біріне
Төбеден тас жауғызған!
Адамзатқа
Ажал оғын
Тасадан,
Көздеп атып,
Қызыл қанды асаған,
Тарихтағы
Барлық қырғын, қылмысты,
Тастар емес,
Тас жүректер жасаған!
Бұл өмірде
Жеңілуге көнбеген,
Тірі жанға
Басын иіп көрмеген,
Қаһарман да,
Алпауыт та, патша да,
Жан шуағы,
Мейірімге шөлдеген!
Амал бар ма,
Талай тағдыр
Кеткен күйіп арманда,
Қасіреттер,
Қан төгістер
Болмас па еді жалғанда,
Жауыз болмай,
Бір-біріне адамдар,
Бір азырақ
Мейірімді болғанда!

3. Күн мен Жел

Аңыз қылып,
Айтып кеткен білгендер,
Ойланар ма,
Өктемдік пен
Дүлей күшке сенгендер,
Желікті ме,
Ерікті ме, әйтеуір,
Кім күшті деп,
Бәстесіпті Күн мен Жел.
Ұшқалақ жел
Қиғылықты салады,
Арлы-берлі
Кезеді кең даланы,
Көрді бір кез,
Жұпынылау киінген,
Бір жолаушы,
Жалғыз кетіп барады.
Гуледі Жел,
Күнге қарап:
«Күмәнданба маған – деп,
Көрсетемін
Қазір қызық саған көп,
Кім болса да,
Анау атты кісінің,
Бар киімін
Қазір шешіп алам!» – деп.
Соқты кеп жел,
Дауылдатты,
Құйындатты, үскірді,
Үпіледі,
Сүпіледі,
Үшкірді,
Әлгі кісі бермек түгіл
Үстіндегі киімін,
Қымтанып ап,
Теріс қарап түшкірді.
Жолаушыға
Желдің келмей шамасы,
Сап тиылды,
Таусылған соң шарасы,
Күлімдеді,
Күн шуағын мол төгіп,
Мейірімнің
Күшіне бір қарашы!
Бойы жылып,
Жадырады, көсілді:
«Жынды жел жоқ,
Шығаратын есімді!»
Қатал күшке
Қарсы тұрған қайсар жан,
Күн нұрынан рахаттанып,
Шешінді!
Үп ете алмай,
Демін тартып ішіне,
Қайран қалып,
Күннің қылған
Күліп тұрып, ісіне,
Айналаны астаң-кестең
Қылатұғын алапат,
Тентек жел де басын иді,
Мейірімнің күшіне!
Дүниенің,
Не боларын,
Ақыры,
Кім біліпті,
Жетпейді оған,
Адамзаттың ақылы,
Анығы сол,
Күллі ғалам
Күлге айналып,
Кетер еді құрдымға,
Болмағанда
Жаратқанның
Жан біткенге
Мейірім мен рахымы!
Бұл өмірдің өзегі де
Мейірім,
Жан біткеннің
Бір-біріне берері де
Мейірім,
Адамға тән барлық ниет,
Пейілдің,
Тереңі де, керегі де
Мейірім!
Рахман,
Рахим,
Тұнып тұрған мейірім,
Жанымыздың
Аңсайтыны мейірім,
Мейірленген
Ана қандай керемет,
Адамды адам
Қылатын да мейірім!

---