Өлең, жыр, ақындар

Біздің кезең

  • 12.07.2020
  • 0
  • 0
  • 893
Құр ауаға қалды асылып қанша әнiм,
Жер бетiнде сенделем бе әлi көп.
Мен жарықты күте-күте шаршадым,
Ендiгi өмiр түс сияқты мәнi жоқ.

Уақытымды күте-күте бiттi әлiм,
Маңай тұман, жұлдыз бiткен адасты.
Кiм бiледi кiмдер не iстеп жатқанын,
Кiмдер қалай жұбатарын алашты?

Қасiретiмдi түсiн мейлi түсiнбе,
Өз талайын әркiм өзi тапқандай.
Жонарқамда, жұлынымның iшiнде,
Жауынқұрты қабiр қазып жатқандай.

Тас төбемде шұбалады бұлттар,
Шұбалшаңдай қорқынышты көздерi.
Бiздiң кезең, кiм бiледi, Рухтар
Жер бетiне түсе алмайтын кез бе едi?

Осы болды-ау зар-заманға жалғас ән.
Есiмдi алып арқан қиған алқымдар
Жапан түзге шығып алып зарласам,
Сырласым боп қарға ғана қарқылдар.

Мен ендiгi өмiрiмдi түс көрем,
Не боларын оянғасын болжармын.
Бұрын соңды ешбiр әруақ түспеген
Ортасында жүргендеймiн жанжалдың.

Мешiт құр үй, молда болса iбiлiс,
Қырсыққанда ақыл берер аға аяр.
Ендiгi жер неге керек кiдiрiс,
Жер бетiнде не қалды ендi аялар?!

Оянғанды алда көпiр күтедi,
Қайта ұйқыға кетедi ол да құласа.
Маған, маған қас-қағым сәт жетедi,
Барлығын да көру үшiн жаңаша.

Кеудемдi өртеп жанарымнан жас тамар,
Жас емес пе ем, қалай ғана алқындым?
Ендiгi өмiр түс сияқты, басқа амал
Қалмағасын оянуға талпындым.

Тас төбемде шұбалады бұлттар,
Шұбалшаңдай қорқынышты көздерi,
Бiздiң кезең, кiм бiледi, Рухтар
Жер бетiне түсе алмайтын кез бе едi?

Сана сайтан, жүрек болса iбiлiс,
Кез болып тұр арлы үшiн де арланар.
Ендiгi жер неге керек кiдiрiс,
Жер бетiнде не қалды ендi қарманар?



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Метаморфоза

  • 0
  • 0

Балалық шақ шық болар таңда демi,
Тамсандырған тылсым сәт аз ба менi,
Мөлдiр едi айдыны көңiлiмнiң,
Көршi аулада өскен гүл арман едi.

Толық

Ауа түстес жыр

  • 0
  • 0

Өткен күндер әсерлерiнiң өңi әлi
Кеткенi жоқ көңiл — көзiмнен жоғалып,
Бала күнгi әңгiмеге өмiрiммен өзектес,
ауық-ауық, жиi-жиi соғып тұрамын оралып.

Толық

Шамырқану

  • 0
  • 1

Өр теңiздiң
Қайтуы мен тасуын
Ай бiледi...
Бiр бұл емес жасуым.

Толық

Қарап көріңіз