Жұтылу

«Сен – уақыттың алдына түсіп кеткен радиосигнал секілдісің».
(Жұмекен Нәжімеденов)

Қасиетін қисынға үздік ердің
Келеді әлі қапысыз біз білер күн.
Түсініксіз боларын біле тұра,
«Түсініксіз» жыр жазған сізді көрдім.

Тапқанынан тайсалмас түбі нықсыз,
Түбі ныққа келіпсіз жүгініп сіз.
Жұрттың бәрі ұмтылса ұғылуға,
Ұмтыласыз болуға ұғынықсыз.

Шыңың басқа,
Шығатын шоқың басқа,
«Басқаң» бастан асар ед шотын қақса.
Оқылсам деп жүрсе ел оқалақтап,
Серт еттіңіз оп-оңай оқылмасқа.

Дүрліктірген дүбірің дүйім жұртты,
Дүмпуі мол, дүмі зор миың мықты.
Жеңілдетіп жатса жұрт,
Жеңің түріп
Өзіңе-өзің жасадың қиындықты.

Бірі зерек,
Қауымның мыңы надан,
Ескермеген соны сіз – қыңыр адам.
Мыңға татыр біріне сөз табыстап,
Кетіп қалдың жылдармен зымыраған.

Шанағының қос ішегін сүйкеп іле,
Шімірікпей шыққан көп күй төріне.
Өзің шығар қазақта жалғыз ақын
Оқырманың көнбеген икеміне.

Ерен қимыл, елде жоқ еңсеменен
Толғап кетсең үйің – жыр,
Кеңсең – өлең.
Өлшемімен өзгенің өмір сүрмей
«Өз бойыммен, – дедің сен, – өлсем өлем» .

Біреуге шың,
Біреуге шынар қашық,
Ал, сен кеттің шыңнан да шығанға асып.
Биігіңді түртеді бұлт көрсетпей,
Иығыңды бүркеді мұнар басып.

Ойың ойсаң болғанда, сөзің бітік,
Жайқалатын тұр, әне, кезін күтіп.
Шырқай-шырқай зеңгірге,
Сіз бір шайыр
өз биігі жіберген өзін жұтып.

---