Ақыл

Маған ақыл айпайтұғын кісі жоқ,
Аңғал көріп ақылменен ісі жоқ.
Сиыр-адам кетеді бір мөңіреп,
Жылқы-адам кетеді бір кісінеп.

Милы бол, – деп маңырады қой-адам,
Қос езуін күйіс шөбі бояған.
Бүгін оның айтқанына тойып ап,
Ертең қайта ақымақ боп оянам.

Шошқа келіп қосып кетті бір ақыл,
Дос та келіп қосып кетті бір ақыл.
Ал, тышқанның, ал, тышқанның
(Тұра тұр)
айтқандары – арыстаннан сұрапыл.

Трактатын оқып берді түлкі-інім,
Ішін қайдам,
Тұнып тұрған сырты ілім.
Ілім түгіл білім қонбас басымның
Ол да осылай жамамақшы жыртығын.

Қу бол, – деді,
Оны да алдым есепке,
Зу бол, – деді,
Зулап ұштым өсекке.
Қодық берген қағиданы қағып ап,
«Не айтасыз?» – деп мойын бұрдым есекке.

Биік таққа бастаймын, – деп саты мәз,
Бола алмадым саты қуған шаһыбаз.
Арғымақтан дәметіп ем бір дәріс,
түк айтпады,
Болғаны ма ақылы аз?

Жанап қонса, жай құрдан да сый күттім,
Қажет болса, маймылдан да ми күттім.
Қашар айтқан қисындарды қақпалап,
Қожанасыр көшесінде құйғыттым.

Анаған бір ақыл айтқан елеңдеп,
Мынаған бір батып айтқан көнем деп.
Ел ақылы шыққан сайын төбеме,
Төл ақылым кетті менің төмендеп.

Келе қалар бақыт қай күн, сор қай күн,
Болжай алмай үгітілген бордаймын.
Өз ойыма болымы жоқ басымның
кісі ойына орыны көп...
Сол – қайғым.

---