Қашардың өлімі

Құмнан ауыл көшкенде жазға салым,
Төбемізге төнеді тозбаса күн.
Алақанат ашылған жерді көріп,
Қуанғаннан мөңкиді боз қашарым.
Алты ай қыстан тірі жан сарылған-ау,
Жануардың жаз исін танығаны-ау..
Адау шөптің түбірін тімтініп жүр,
Тірі тамыр тіліне танымал-ау...
Қар астынан қимылдап құмның шөбі,
Ағылады аспанның сылбыр селі.
Аққа аузымыз тиген жоқ әлі біздің,
Қаңсып-қаңсып апамның тұр күршегі.
Күн қыздырып қолатта құба дөңді,
Шұбар төскей шым-шымдап шуақ емді.
Қашар біздің қашқақтап қыр жақта жүр,
Желіні толды, таяуда туады енді.
Құс үнінің естиміз көлден нәшін,
Көктем келді көсілтіп кер жорғасын.
Әкем айтты: «Боз қашар бошалап жүр,
Босып кетіп қасқырға жем болмасын».
Маңып есіп, маңайда жел де қалғып,
Жылы нұрды жұтып ап бел де балқып.
Сайлаукүл мен Сайранкүл шақырған соң,
Көшер күні таңертең көлге бардық.
Көлден келсек, жүк тиеп ауыл жатыр,
Біздің үйдің алдында Қабылда тұр.
Күзетші шал Қабылда қолын нұсқап,
Апам менің абыржып жанында тұр.
Апам айтты:
– Қасқыр ақыр қашарды жарды, – деді,
Қабылда айтты:
– Сүйегі анау жықпылда қалды, – деді.
Мен ойладым: «Қара жер шақырған-ау,
Қара жерді көргенде қарғып еді».

---