Сый

Жан дертімді жарып шыққан Еңлігім,
Қандай улы күлкі өңіңе тұнған кез.
Сағыныштан жүзік құйдым мен бүгін,
Тәп-тәтті ғып орнаттым да мұңнан көз.
Таңдайыма тумысынан сор жұққан,
Мәжнүндердің ән шырағын жағамын.
Саусағыңда орны жоқ,
Сондықтан,
Ақ күмістей әуеніңе тағамын.
“Болды екенмін оқуы үстем ер несін?”,
Деп өкініп,
Мың құбылып қиялы.
“Кесіп айтам бұл жүзікті көргесін,
Сүлеймен де он саусағын қияды”.
Махаббатқа мақтан болған ұлы аруақ,
(бірақ онда сырын айтар дос қайда?!)
Түсер, мүмкін, орнынан бір аунап,
Өсиетін өзгерте алмай Естай да...
Мазаны алар,
Деп бізге де жүзік тақ,
Шығыстағы сұлулар да айтылмыш.
Назаланар,
Қыз біткенді қызықтап,
Саусағы жоқ болғанына Ай тұңғыш.
Сені сүю шайырларға шерлі құт,
Сүйкімді үнім ернінен тамар бал.
Тұрады енді көктен саған телміріп,
Әр түн сайын қызғанышты жанарлар!

---