Қызыл қайың

Қатар-қатар қайың өскен, аяқ жағы ауылдың,
Еске алсам сол мекенді сағыныштан ауырдым.
Балтырынан басқа жерге жасыл дүрия киінген,
Шие тере барған сайын сәлем беріп иілген.

Ақ қайыңды сырып қойып ақындардан бата алған,
Елден ерек осы тоғай қызыл қайың аталған.
Ханшайымдай түске жақын ұйқысынан оянған,
Күз келгенде бар жапырақ қызыл түске боялған.

Ин ағашпен суға барам тұрса да үйім кезеңде,
-Тау суынан ішейік! -, деп жұмсайды анам өзенге.
Жартастарға шашыраған тамшыларға сыр тұнып,
Қарсы бетте қызыл қайың, ағады өзен бұлқынып.

Тамсанам да табиғатқа апам салған өрнектей,
Қайта кері қайтатынмын жақын жерден қол жетпей.
Басы Ертістің неге сонша асау десем өзгеден,
Соңғы жетер нысанасы мұқит екен көздеген.

Тастай суық таудың суын анама әкеп беремін,
Қызыл қайыңды көру үшін күнде өзенге келемін.
Өзімменен бірге есейді бала кезгі арманым,
Тағы жетті қоңырқай күз туған жерге бармадым.

Шын сағынса жетер адам отыра сап ұшаққа,
Алақандай қайран ауыл симайсың ғой құшаққа.
Өр Алтаймен қоштастым да, Алатауға жеттім мен,
Қызыл қайың сағынышын бөлісе алман ешкіммен!

---