Жұмекен Нәжімеденовтың соңғы монологы

Қане, қаншалық тереңге шөге аласың?!
Мүжілген,
Малтатаста да бар қасірет,
Тұңғиықта мәңгі қалғандығы үшін емес.
Домбыраның екі ішегі ешқашан тілдеспейді,
Оларды шанақта саусақтар қосады.
Мұхиттың тереңінен жеткен үн
Қос ішектің көкірегінде күмбірлейді.
Гүлден көтерілген өрнек қалықтап кеп
көкірегіме қонғанда,
Таңдайымда сөз қалды ерімей.
Дала күңіренгенде қасіреттен,
Сәбидей шыр еттім.
Өзімді өзім құшағыма алып, жасырып қалдым.
Содан да жырымның түбі қараңғы.
Тағдырдың бас жібін жұлқылаған асаудай
Күндер өтуде.
Соңымнан түскен ізден адастым.
Қаламымның ұшынан анталайды көлеңке.
Құлазыған құзда тұрсам да,
Білемін,
Арайлап атқан таңның алтын шуағына
шомыла алмасымды.
Мұхиттың мен кешпеген толқындары тынар,
Шаң-тозаң айыққанда,
Шыққан күн мен батқан күнге оқыған
Мінәжатым да.

---