Көңілалаң

Есімде балауса кез, балапан шақ,
Жүретін өрік-мейіз, науат аңсап.
Алайда бәрімізге ұнамайтын,
Апамыз ұйқымыздан оятар сәт.

Ойын түгіл, тоймаушы ек ұйқыға да.
Үлкендерден дәметтік сый-сыбаға...
Қонақ келсе «танабау» тағушы еді,
«Жарайсың» — деп, «өлеңші, күйші бала!»

Үйдегілер сөздерін мың шығындап,
Жөнін айтса — балалар күлкі қылмақ.
Ерлік жасап жүреміз ара-тұра,
Көрші әжейдің кеппеген құртын ұрлап.

Есіме алып отырмын бүгін бәрін,
Қандай еді балалық түрің, дәмің?!
Келін боп қай жерде жүр құрбы қыздар,
Байлап кеткен партаға бұрымдарын.

Оралмас беймаза кез, балдырған шақ,
Шіркін-ай сол күнгідей мөлдір болсақ!
Әжеміз бәйек болып жүруші еді,
Дастарханға құрт пен май, тандыр нан сап.

Есейдік біз де өзінше ес кіргендей,
Ата жолдан адастық ешкімге ермей.
Жаңа күннің қызықтық жылтырына,
Кешегі естеліктер ескіргендей.

Бұл күнде құбылып тұр жегі заман,
Мазасыз күй кешуде мезі қоғам.
«Қорқамын кейінгі жас балалардан», —
Өмір аман болғанмен, көңіл — алаң...

---