Бектаудың анау бөктерін гүлді

Бектаудың анау бөктерін гүлді
бөкпе түн басып барады.
Қайтейін, мына өкпе құрғырды
алқынған кезбей даланы.
Көзінің алдын көк шыбын көміп,
Күн сөніп барад жырақта.
Мен тұрмын үнсіз өксігім келіп,
көзімде жас жоқ бірақ та.
Түнек боп өсіп құндақтап алды
тұлғамнан туған көлеңкем.
Мендік бір құштар қыр жақта қалды —
соны іздеп кетем мен ертең.
Адыра қылып ақық сырларды,
бозала таңда қоштасам,
Дәл мендей бақсыз, бақытсыз жанды
көрмейді ешкім, ешқашан.
Балай ма бейуақ тылсымға ел мұны —
Мен жоқпын жалпақ жалғанда,
Сендегі жүрек күрсінген күні
түсіңе енермін, таңғалма.
Бектаудың белін бөктеріп көктем
салғанда сырлы әуенге.
От болып келіп, жоқ болып кеткен,
Мен емес жалғыз әлемде.
Мен емес...

---