Желі

Таң сәріден байланды бие бүгін,
Желі деген әуелден киелі ұғым.
Құраулайды әлдекім биебаудан,
Жұмыр жонын құлынның сүйеді күн.
Ақ ордалар, ішінде текті кілең,
Дабыра көп, қонақ, үй шеткі, білем.
Сыртқа шықты біреулер...
Құлақ тұнды,
Шұрқырасқан жылқының көптігінен.
Желі басы қым-қуыт, қарбаласқан,
Жылқы қуып тер болды арда қасқам.
Дүлей күштен қыл арқан керіледі.
Күміс құйрық асау көп қарғыласқан.
Желі аралап қара шал тамсанады:
– Жүйрік екен мынауың – жанса бағы.
Дүлдүл ғой, – деп, біреуін нұсқап жатты,
Қарамады «жабы» деп қаншаманы.
Шынға айналса,
Абыздың жорамалы,
Күліктер де, жорға да оралады.
... Кісінейді кеудемде құлын-жырлар,
Белгісіздеу тұлпар-жыр бола алары.

---