Құлын

Өрттей қаулап, нарттай лаулап қыр гулі,
Май бұрқырап турған кезде қырмызы
Мәрмәр тұяқ, меруерт кекіл, қан күрең
Құлын келді дүниеге бір күні.
Ойнай келді, қунай келді балаша,
Тулай келді тіршілікпен таласа.
Төбелінен сүйіп алғың келетін,
Қолыңды иіскеп, алақаның жаласа.
Көрілгенде келте жалын сілкетін,
Құйын өтсе, құты қалмай үркетін.
Аңқау еді, емшек іздеп, таба алмай,
Енесінің төсін түгел түртетін.
Аңқау еді, адал еді, ақ еді,
Күнә-күпір, пәс-пәледен пәк еді.
Атқан таңның, батқан күннің парқына
Түсінбей, тек таңырқайтын бала еді.
Бұ жалғанда жау бар ғой деп ұқпайтын,
Көк талмайтын, кісінейтін, ұйқтайтын.
Күн шуақта елтең-селтең жүгіріп,
Жаңбыр жауса, енесіне ықтайтын
Ертелі-кеш енесі еді ермегі.
Ондай жомарт, мейірбанды көрмеді,
Оқта-текте оқыранып бір қойса,
Барша бақыт сол болатын жердегі.
Тағдыры не? Таңдайында тас тұр ма?
Жем боп ертең кетер, мүмкін, қасқырға.
Жал-қүйрығы оқаланып, ойқастап,
Жүрер әлде бір Тахауи астында.
Бірақ әлі білмейді ғой түгіңді,
Қызық керек оған мына бүгінгі:
Сімірді де бір тостаған қымызын,
Қызып алып, сәби тағы жүгірді.
Шамырқанып тал бойында ат қаны,
Шапқылады, байыз-баян таппады...
Осы кезде көкек айдың аспанын
Көк-ала бас көбік бұлттар қаптады.
Көкті лезде қола құйып торлады,
Кетті бұрқап бұйра бұлттың орманы.
Бұлан-талай бір бұлағай басталды,
Ақырғандай мың арыстан тордағы.
Ағыл-тегіл кетті от пен дүр ұшып,
Құлын қалды лезде ғана бүрісіп.
Бір уыс боп енесінің ығында,
Дір-дір етіп, зәре-құты тұр ұшып.
Кенет аспан шарт сынғандай гүрс етті,
Тап алдынан тарғыл түтін бұрқ етті.
Селк етті де, тұра қашты құлыншақ,
Сорлы бие сол орнында сылқ етті.
Өлді ене, кетті сәби серігі!
Өтті жаңбыр, тынды дүлей сел үні.
Жазығы жоқ, жаны таза жетімнің
Өміріне өксік кірді со күні...
Өмір оған түгел дарқан, тегін-ді,
Сенгіш еді, көрмеп еді өлімді.
Жүгіріп кеп енесіне періште,
Сора берді дертіп жатқан желінді.
Әй, Қуандық, бұ да саған бір ақыл,
Бар қызыққа бәйек болмай, тұра тұр,
Қарашы әне: аспанда — нұр, жерде — гүл,
Болмағандай түкте сұмдық сұрапыл.

---