Қаратау

Ұрпаққа мұра қылған баба қауым,
О, менің қара шаңырақ, дара отауым;
Шертетін шерлі күйім, шежірем сен,
Көне көз көпті көрген Қаратауым.
Бір кезде заңғар төбең биікке асып,
Қияңнан қыран түлеп, киік қашып;
Тұрдың-ау, көк аспанды көтерісіп,
Жүрдің-ау, ұлылармен иықтасып.
Шұбалып көшің талай, астың дәуір,
Тоздырып, тонап өткен тасқын, дауыл;
Ел өткен «Елім-айлап», қойнауыңда,
Сыры бар салмағындай тастың да ауыр.
Жаңғыртып сақтап келген салтың елді,
Тарихқа дүбірлетіп даңқың енді;
Ертеңге мирас еткен асылыңды,
Ақтарып алып жатыр халқың енді.

---