Үміт

Үміт,
үміт, —
үзілмейтін сорлы үміт,
жалғадым ба
қалғаныңда болдырып, —
сарша тамыз ыстығына қарушы ең,
сақылдаған сары аязда тоңдырып...
Қалмай еріп жаяулыңнан,
аттыңнан,
қырды кездім қасіреттен қақ тұрған,
қасқалдақтың қанын іздеп қаңғырып,
сақилардың сарайынан таттым дәм.
Алысқа да, ғарышқа да жетелеп.
шөл де кеттім,
көлден өттім төтелеп,
күң еместің күркесіне түнеттің,
кеше ғана бөлек едік, бөтен ек.
Кезігер деп керемет бір кербез күн еріп едім,
еңіредім,
ел кездім,
көкіректің оты мүлде өшкендей,
сөзін айтып, көкідім бе, мен де ездің?!
Жаманға да,
Жақсыға да телідің,
бірін құшып,
біреуінен жерідім.
ұйықтан да,
тұйықтан да талай бір
алып шықты саған деген сенімім.
Жоққа бола делебемді қоздырып,
икемдедің,
жүйкем менің тозды, үміт!
Біржолата жат етпедің бақытқа, қ
қайғыдан да әкетпедің оздырып.
Басқа түскен қайғы-мұңға беріліп,
отырған да жоқ едім ғой ерігіп,
баяғыдай бұрқырайын тағы да,
ұмтылайын,
қолыңды бер,
кел, үміт!

---