Жерді сат!

12 шілде 1999 жыл. Қазақстан Жазушылар одағында өткен жер мәселесіне арналған жиыннан соң іле-шала жазылып, газетке ұсынылған еді, ондағылар уәде бере тура ұзақ ұстап барып, ақыры жариялауды "ұмытып" кеткен болатын.

— Қарсымыз! — деп қаһармен айта алмасақ ел құсап,
өнбес дауды қуып та керегі не енді ұсақ,
керіп өңеш, кеңірдек жырта бермей, ағайын,
"қатын-бала қамы" деп,
жөніңе көш — Жерді сат!
Іздеп тауып тағы бір жұлымырлау делдалды,
сорпа-сумен алдай сал даурығысқан елді әлгі,
малды саттық тігерге тұяқ қоймай түп-түгел,
арды саттық,
ендеше сатылмаған нең қалды?!
Ақының да сатылып, қатының да сатылып,
"Сатылма!" — деп ешкімге айта алмадық ақырып.
Ұстағаны — қолымен, тістегені тісімен
сатты бәрін, не керек,
сатты судай сапырып.
Баспанаң да сатылды, жас балаң да сатылды,
сатылмаған, құдай-ау, не қалды өзі татымды?
Жаттың бәрін, әйтеуір, жарылқап-ақ жатырмыз,
ырзығынан айырып,
жалаңаштап жақынды!
Қойсыз елге қотанның керек жоғы секілді,
ойсыз ерге Отанның керек жоғы секілді, 
жер не керек қазаққа —
тұрмағасын бақ тосып,
жесіріңді сат қосып,
шырылдат та жетімді!
Иесі кім бүл жердің?
Киесі кім?
Білмедім.
Қайда барып саудалап,
сатады оны кімге кім?
"Сатам!"— деген мықтыға қарсы айта алмай
қаймығып,
жалған болып шықты ма —
Жер-Ана деп жүргенім?!
Ел едік қой көнбіс-ақ.
Кең едік қой көнгіш-ақ,
қарсыласпай ендеше,
"Сат!" — деп жатса —
Жерді сат!
Мәжбүрлік пе бұл өзі,
мәжнүндік пе, кім білген,
кешіре гөр, жасаған —
береке бер, бер нысап!

---