Өлең, жыр, ақындар

Элегия

  • 01.07.2021
  • 0
  • 0
  • 609
Өтiп жатқан күндерiм бiрыңғайлы
Құлағыма сен жоқ деп сыбырлайды.
Тереземе тұтылған түн пердесi
Өз қолыңмен болмаса, сырылмайды.
Қара түннiң пердесi көлегейлеп,
Жарық таңнан жатқандай менi өгейлеп.
Жарым түнде қолымды созам саған
«Келшi, жаным,
келшi ендi,
келе ғой...» – деп,
Жарым түннен жеткенше құба таңға
Жылатам да жанымды, жұбатам да.
Саған ұқсап кетедi кең дүние,
Алатаудан күн көшiн құлатарда.
Алақанға қондырып асыл айды,
Жалғыз үмiт жанымды асырайды.
Кiрпiгiмнен ашылған аумай қалып,
Алатаудан Күн нұры шашырайды.
Өзiмшiлдеу өмiрдiң жолы қысаң,
Жайымды айтсам, қалайша жаңылысам.
Түн баласы көз жазып қаламын да,
Жарық таңда қайтадан жолығысам.
Амал бар ма ажалға араны ашық,
Жүректегi қайтейiн жараны ашып.
Бүгiн тағы келдiң де, кете бардың
Көшедегi көп қызға араласып...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Өлең

  • 0
  • 0

Көлге бауырын төсеген
Аққуым да – осы Өлең.
Көгергенде көсегем,
Шаттығым да – осы Өлең.

Толық

Алып кетшi көгiңе жерден менi

  • 0
  • 0

Алып кетшi көгiңе жерден менi,
Жалықтырды жаһанның сергелдеңi.
Кеңiстiктiң лебi ыстық керiмсалы
Емдер ме едi мендей бiр шерменденi...

Толық

Қазақ

  • 0
  • 0

Бір-біріңнің артыңа шала байлап,
Үлкеніңді саласың балаға айдап.
Тəңіріңді танымай,
Тайқазанда

Толық

Қарап көріңіз