Алматы апортын аңсау

(Ғалымдар Үйінің сахнасына қарап тұрып...)

Мына күз мені тағы тоңдырар ма? –
Талтүсте тал басына қонды қарға.
...Төрінде сахнаның көз тартады
Қызарған қыз өңіндей онбір алма.
Сол ғана – онбір алма бар болғаны,
Сол ғана алма əулеті жалғандағы.
Қатындай түлен түрткен қара басын
Қарға да қарқылдаудан арланбады.
Жаз өтті көктемді ертіп жетегіне,
Жармасып жайдақы жел етегіне.
Тамыры тұзға айналған Апорттайын
Арманда мен де өмірден өтемін бе?..
Аздан соң қар жауады, қыс келеді,
Қаңғыбас тағдырына құс көнеді.
Түн ұзақ. Өмір қысқа. Таң алдында
Апорты Алматының түске енеді.
Түске енеді алма бақ баурайдағы,
Буға бөгіп бусанған тау қойнауы.
Бұлың жалған, бұлыңғыр бұл дүние
Жанарымнан қаншама аунайды əлі...
Түске енеді ақүрпек алма бағы,
Алма бақта айнамның салған əні.
Қыл шылбырда жаныңды қинайды екен
Ен бақтан емге бір тал қалмағаны.
Кім көрсін көзден жасым мөлт еткенін,
Əлде, əлде... керек пе еді селт етпеуім?
Өсіп тұр алма орнына, амалым не,
«Алмалы», «Алмагүлдей» мөлтектерім.
Оңтайлап күз райын омбы қарға,
Қалбаңдап қараталға қонды қарға.
... Төрінде сахнаның көз тартады
Қызарған қыз өңіндей Онбір алма...

---