Өлең, жыр, ақындар

Елес

  • 10.08.2021
  • 0
  • 0
  • 436
(Оралхан Бөкейге)

Алтайдың шыңындай тым асқақ,
Түсімде тұлғаңды көрдім мен.
Беймаза өмірден жырақтап,
Сен ашқан есікке ендім мен.
Мақтан ғып тәкаппар тұлғаңды,
Жұрттарға сыр айта бастадым.
Жамылып жыртылған жылдарды,
Алтайға апарып тастадың.
Сағыныш зары ма, не екен бұл?
Алтай боп сенің тіл қатқаның.
Жұлдызын жоғалтқан мекен бұл,
Соры да тауындай қап-қалың.
Кетем деп қолыңды создың да,
Жүрекке ұялап ұры мұң...
Күннің де қызылы солғындап,
Кісінеп қалды артта құлының.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Сегізінші март. Алматы. Түн

  • 0
  • 0

Боп-боз дүние...
Соншама сұлу болар ма бұл түн?
Жалғыздығымдай бәрібір қатал.
Өлі тыныштықты құшағына алып,

Толық

Құса

  • 0
  • 0

Қанатынан хат жолдадым, соңғы хат,
Құстар саған жеткізеді... жол жырақ.
Ішім толы құсалықтан құтылмай,
Нән шаҺарда сенделіп жүр сорлы бас.

Толық

Бесік

  • 0
  • 0

«Кім екен?» – деп сұраса ақын деген,
«Жауап таппай қиналған
пақыр», – дер ем...
Кім екенін көреді-ау бір күндері,

Толық

Қарап көріңіз