Әттең, әттең...

Әттең, әттең...
бәрiн қиып кетер ем,
Өртенгенмен iшiм мың,
Баяны жоқ iсiм – мұң.
Ай-хай, өмiр, кеше ғана, төтеден,
Сенде ешбiр қызық жоғын түсiндiм.
Сенiм. Сезiм...
бәрi әншейiн әңгүдiк,
Бiрi кетсе, бiреуi,
Алдарқатып жүредi.
Ал айналаң өзiңдi де таң қылып,
Саусағыңды шошайтқанға күледi.
Күнә қалып әрбiр басқан iзiмде,
Аспанымнан күн көрмей,
Қап-қараңғы түнге өрлей.
Сәт сайынғы қара iсiмдi тiзуге,
Шайтан-екең жатыр мүлде үлгермей.
Өмiр мәнi ұрпақ қой деп ойлағам,
Билiгiңдi айт, уа, ғұмыр,
Әлде саған бәрiбiр...
Құр күлкiге бар тiрлiгiн байлаған,
Мендей бiреу келсе қайтем тағы бiр...
Әттең, әттең...
солай арнап өмiрге ән,
Айтып тiрлiк өсегiн,
Атып күнә кесегiн,
Өзiмдi алдап, қызық жасап қолымнан...
Сөйтiп ғұмыр кешемiн.

---