Жанбақы

– Жүр, қарашы, кәрі қой өліп қапты...
– Түу, жанары не деген суық еді...
– Аяқтары байғұстың семіп қапты...
– Кеше ғана ақ қозы туып еді...
...Биылғы қыс мәңгі қыс секілді өзі,
Бұрын мұндай болмаған,
жұрт біледі.
Тұмсығымен ұмтылып жетім қозы,
Енесінің желінін түрткіледі...
...Жетім қозы енесін көп іздеді,
Титтей қарны тоюды тек тілейді.
Қанша қойға телідік, емізбеді,
Аямайды жазғандар, тепкілейді.
Өз жағдайын ол сорлы сезгені шын,
Білді ме әлде тағдыры сыналғанын –
Бір қой жатса емізіп өз қозысын,
Жабыса қап еметін сыңар жағын.
Иесінің оған да таныс әні,
Берсе жылдам бермей ме жемін енді...
Бөтелкеден сүтті де тауысады,
Қолымыздан нанды да жеп үйренді.
Көктем шыға отығып алса-дағы,
Түрткілейтін аяқты албаты кеп.
Балақайлар бір көріп қалса оны,
Құшақтайтын «бұл – біздің жанбақы» деп.
...Бақыт құсы басыңды таңдайтындай,
Үміт үзбе, еңсеңді көтере жүр.
Бір тоюды ойлаған Жанбақыдай,
Әр нәрсеге түртініп өтер өмір...

---