Өлең, жыр, ақындар

Айға

  • 06.09.2021
  • 0
  • 0
  • 630
(1769)

Сіңлісі Күннің,— Айысың,
Назсың бір жүрген жабығып,
Күміспен шеккен шәйісің,
Тұрасың тұман жамылып.
Жетер тек түнгі қиядан
Аяқты кербез басқаның.
Құс кетсе таңда ұядан
Оянған мен бір қасқамын.
Шоласың жаһан аумағын,
Соқпағын кезіп, қияның.
Ұшыршы бірге, ау, жаным,
Шалқысын оттай қиялым!
Көрінбей тыңшы дұшпанға,
Түн кезіп мен де келейін,
Қалықтап алыс аспанда,
Әйнектен жарды көрейін.
Тым құрса түнде бір көріп,
Сағыныш уы басылсын.
Мүсірке мені, нұр беріп,
Жарқ етіп көзім ашылсын.
Көрінді әне,— жатыр ол:
Жалаңаш балтыр, төс қандай!
Қарашы, мені шақырды ол,
Эндимион сені тосқандай.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жыр сыры

  • 0
  • 0

Жырда қандай нақыл бар,
Күші неде анықта?
Ұғып соны ақындар.
Мақұлдасын халық та.

Толық

Жаңа өмір

  • 0
  • 0

Жүрек-ау, жүрек, мұның нең,
Сен неден сонша қысылдың?
Шошынам мына түріңнен,
Келеді соны түсінгім.

Толық

Жалғыз және барлығы

  • 0
  • 0

Қоштасып өзімен-өзі мәңгілік,
Тиместен залалы ешкімге де –
Шексіз дүниеге кетті еріп.
Адамзатқа беріп ақыл-ойды,

Толық

Қарап көріңіз

Басқа да жазбалар