Кофта жырлары

(1787)

I
Ақымақтармен болсын әуре ғалымдар,
Мәттақам ғой шаршамайтын пақырың!
Ал даналар бізді дәйім қабылдар,
Айтар және әзілді-шын ақылын:
Ақымақтарды жөндеймін деу — сандырақ!
Ой перзенті, бір нақылға сал құлақ —
Дәйіс болып қалғаны артық дәйістің!
Баяғыда, мен бозбала шағымда,
Нұр молада жатып мерлин1— шалың да
Маған айтқан бір нақылмен таныспын:
Ақымақтарды жөндеймін деу — сандырақ!
Ой перзенті, бір нақылға сал құлақ —
Дәйіс болып қалғаны артық дәйістің!
Шықсаң күнес асқарына Үндінің,
Кезсең Нілдің қара түнек үңгірін,—
Бәрі айтады құддұс жақын, алыстың:
Ақымақтарды жөндеймін деу — сандырақ!
Ой перзенті, бір нақылға сал құлақ —
Дәйіс болып қалғаны артық дәйістің!

II
Айтқанды тыңда! Жолға шық!
Аяқты баспа алжасып,
Сақтықтың үйрен білімін!
Арам ғой тағдыр безбені,
Жібермес бекер сезгенін,—
Қимылын аңды тілінің!
Кімсің сен? Тұтқын қормысың?
Жеңімпаз жаңа ермісің?
Тапталған төстей жермісің?
Балғадағы әлде өрмісің?

---